เพียงภพพาน

ครืดดดดด



เสียงตรวนที่ดังจากข้างล่างทำให้เกื้อกมลแปลกใจแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากเพราะบรรยากาศตอนกลางคืนเงียบจนได้ยินเสียงอะไรต่อมิอะไรได้ชัดเจน





อาจจะเป็นเสียงใบไม้แห้งที่ถูกลมพัดก็ได้

เสียงดนตรีแว่วมากับสายลมที่พัดผ่านเกื้อกมลจําได้ว่าเคนได้ยินมาจากที่ไหนสักที่เมื่อไม่นานมานี้ มือบางเอื้อมไปเปิดผ้าม่านที่อยู่เบื้องหน้าออกเพื่อมองว่าใครที่มาเล่นดนตรีอยู่ที่นี่กลางคํ่ากลางคืนแบบนี

ห้องนอนชั้นสองที่เขาอยู่สามารถมองเห็นสวนได้อย่างชัดเจน ในศาลาไม้เก่าสีขาวหลังเดิมมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างในนั้นและเสียงเพลงที่บรรเลงลอยมากับสายตาก็มาจากเขาผู้นี้เช่นเดิม

เกื้อกมลเดินตามเสียงเพลง มันเป็นเสียงของไวโอลินที่ไพเราะจับใจแต่ทว่ากลับดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก เขาลอบมองการกระทําของชายผู้นั้นอย่างไม่ละสายตา ใครคนนั้นคือคนเดียวกับที่เกื้อกมลเห็นเมื่อครั้งมาที่นี่ครั้งแรก และใช่…เขาคือปรีติเจ้าของบ้านหลังนี้

.

.

.

"อย่าทิ้งพี่ไปอีกเลยขวัญภิรมย์ พี่อยู่ที่นี่ทรมานเหลือเกิน"


#หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ส่งคำติชมมาให้นักเขียนได้ที่ twitter@dutchmill2501
Hathaichaok27345@gmail.com