เร้นลับใจปรารถนา

เมื่อการตายของคนรักในอดีตมีเงื่อนงำ
'เขา' จึงต้องเริ่มค้นหาความจริงเพื่อทำลายความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจ จนได้เจอกับ 'เธอ' ความรักก็ก่อตัวขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว...
*********
“ผมทำอะไรใหคุณโกรธขนาดนี้” ร่างสูงค่อยๆ ปล่อยมือจากแขนของเธอ
“ฉันดูเป็นคนโง่ในสายตาของพวกคุณใช่ไหม!” พรนลัทเองก็รู้สึกตกใจกับตัวเองเช่นกันแต่ถ้าไม่ถามตอนนี้ เธอก็คงได้อกแตกตายเข้าสักวัน
“ก็แล้วผมทำอะไรล่ะ! ผมทาอะไรให้คุณคิดว่าคุณเป็นคนโง่ผมทำอะไรตอบผมมาสิ ผมจะได้เข้าใจ!” เมื่อคุยกันดีๆไม่รู้เรื่องเขาจึงต้องใช้น้ำเสียงกลับไปบ้าง
“แล้วเรื่องของคุณภามันคืออะไร! พวกคุณรู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่เคยคิดจะบอกฉัน เห็นฉันโง่นักหรือไง” ในตอนนี้น้ำตาก็รื้นคลอขึ้นมาเต็มหน่วย แต่พรนลัทก็พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ปล่อยให้ไหลออกมา
“น้องภามาเก่ียวอะไรกับเรื่องของเราด้วยผมรักคุณ ผมอยากจะเร่ิมต้นใหม่กับคุณผมเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนนิสัย ผมเปลี่ยนทุกอย่างก็เพื่อคุณแค่นี้ยังไม่พอหรอ” ศตภิษัชยอมรับว่ารู้สึกตกใจเมื่อรู้ว่าเธอไปีผู้เรื่องของน้องภามาจากใคร แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นท่ีเธอ
จะต้องโกรธเขามากขนาดนี้ มันก็แค่อดีตท่ีครั้งหนึ่งเขาเคยทำผิดพลาด แต่ใช่ว่าครั้งนี้เขาจะทำเช่นเดียวกัน
“เพราะว่าคุณพรากความสุขไปจากพวกเขาไงล่ะ! ฮึก...คุณพรากความสุขของพวกเขาไปและพวกเขาเป็นผู้มีพระคุณของฉันทั้งน้ันฮือๆ” น้ำตาท่ีกลั้นเอาไว้ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก เมื่อไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไป ต่อให้วันนี้เธอจะรู้สึกดีกับเขาแค่ไหนแต่แม่ของ เธอไม่มีทางยอมใหเ้ธอมาคบกับผู้ชายที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกสาวของเจ้านายท่ีแม่ของเธอเคารพรักน้ันตายจากไปได้
“ท่ีจริงมันคือเรื่องนี้สินะที่กวนใจคุณ” เขาพยักหน้าเหมือนเสียใจท่ีรู้ว่าเธอไม่ได้เสียใจที่เขาไม่บอกเรื่องของน้องภา แต่เธอเสียใจเพราะปักใจเช่ือว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องภาตาย แบบท่ีทุกคนคิดกันสินะ
“เพราะผมมันเลว! เพราะผมมันชั่ว! ผมเลยไม่มีสิทธ์ิที่จะมีความสุขแบบคนอื่นๆ เขาใช่ไหม” เมื่อในสายตาของผู้หญิงที่เขารักในตอนนี้เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัยในตัวเขาไม่ต่างจากคนอื่นๆ ท่ีตัดสินเขาแค่เพราะว่าเขาเคยทำผิดพลาดมาก่อน เขา จึงพูดถ้อยคำท่ีผู้คนมักตราหน้าออกมาอย่างเจ็บปวด
“ฮึกฮือๆ ฉะ...ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบน้ัน” เธอไม่ได้ต้อง การให้เป็นแบบนี้ เธอไม่ได้อยากทำใหเ้ขาเจ็บปวดและไม่ได้อยากตอกย้ำเขาเลยจริงๆ
“ใครจะมองผมยังไงผมไม่แคร์ แต่คนน้ันต้องไม่ใช่คนท่ีผมรัก” เขาพูดจบประโยคก็หันหลังเดินออกไปทันที
“คุณพีช...”มือของเธอลอยเควง้อยู่กลางอากาศ เมื่อคว้าแขนของเขาไว้ไม่ทัน