TONE

“ทำหน้าอย่างนี้..ผมอดใจไม่ไว้ขึ้นมาทำไง” เจ๋อหมิงกระซิบเสียงพร่า มองใบหน้าหวานที่ มองเขาด้วยแววตาลึกซึ้ง

“แล้วใครบอกให้อดทน” เพียงกลีบปาก แดงขยับ ดวงตาคมก็ทอแสงประหลาด มุมปาก หยักยกยิ้มให้กับแววตาเก้อเขินของหลิงเซียว

ประตูบ้านปิดลง เมื่อพวกเขาได้เข้ามาอยู่ ในพื้นที่ส่วนตัว หลิงเซียวรู้สึกถึงรังสีความต้อง การที่แผ่กระจายมาจากเจ๋อหมิง และยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองงุ่นง่าน เมื่อมือหนาเริ่มวางมือลงบนร่าง กายของเขาอย่างเชื่องช้า

หลิงเซียวเงยหน้า มองคนที่เขามาอยู่ในระ ยะประชิดจนลมหายใจสะดุด ปลายจมูกโด่งของ เจ๋อหมิงคลอเคลียอยู่ตามพวงแก้มใส ก่อนจะ เริ่มร้อนวูบวาบไปตามลำคอเมื่อริมฝีปากหนากดซับผิวเนื้อเนียน หลิงเซียวเกาะไหล่เจ๋อหมิงไว้ แน่น ยามที่ร่างกายของตัวเองก้าวเดินถอยหลัง ไปยังจุดหมายหลังตู้เสื้อผ้า ที่คั่นสัดส่วนเป็นห้องนอน

ชายเสื้อถูกถลกขึ้นปล่อยให้ฝ่ามืออุ่นจัดไล้ไปตามร่างกาย ก่อนที่เสื้อของเขาจะหลุดออก แผ่นหลังกระทบกับผ้าปูที่นอน ขณะที่แผ่นอกเริ่ม กระตุกไหวจากฟันคมที่ดูดขบเม้นปลายถัน

“อะ..”เสียงร้องแผ่วจากหลิงเซียว กายบาง แอ่นขึ้นรับแรงกระตุ้น แก้มใสแดงระเรื่อจนปลาย จมูกแดงก่ำเหมือนคนเป็นไข้หวัด