เปลวพยาบาท (นิยายสั้น เป็นอาถรรพ์ของคำสาปแช่งและความรัก ฆาตกรรมซ่อนรัก)

“อะไรนะคุณธารา..คุณจะแต่งงานอย่างนั้นหรือ..”
หญิงสาวหันมายิ้มให้แม่อุไรที่มีสีหน้าตื่นตระหนก
“ใช่..ฉันจะแต่งงาน แม่อุไรมาก็ดีจะได้เตรียมงานดูแลเรื่องอาหารคาวหวาน เครื่องดื่ม รวมไปถึงการจัดสถานที่ในวันงานด้วย..ทั้งหมั้นแล้วแต่ง..”
แม่บ้านมองหน้าเธอด้วยสายตาหมิ่น ๆ ก่อนจะเดินเฉียดร่างบางแล้วก้าวผ่านหน้าไป
“ไม่เร็วไปหน่อยหรือคุณธารา เพิ่งจะพบแล้วรู้จักกันไม่นาน ไม่กลัวเขาหลอกหรือคุณ..คุณยังเด็กเกินไป ผู้ชายคนนั้นถึงแม้จะหล่อเหลาดึงดูดใจแต่ไว้ใจได้มากแค่ไหนเขาจริงใจกับคุณแน่หรือเปล่า..”
หล่อนหันมามองหน้าเธอ
“แต่ถ้าตัดสินใจเชื่อคนง่าย ๆ แบบนี้ไม่งามแน่ที่ฉันเตือนเพราะหวังดีหรอกนะคะ อย่างน้อยฉันก็เห็นคุณมาตั้งแต่เด็ก ๆ คิดดูให้ดีอีกทีดีกว่าค่ะ..อย่าแต่งเลย..”
“ฉันตัดสินใจแล้ว เรารักกัน รักกันมาก เราต้องการอยู่ร่วมกันอย่างสามีภรรยา..แล้วจะอยู่ที่นี่ด้วย..”
อุไรหันขวับมาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราดอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน..จะต้องเสียใจ..”
ธารายิ้มน้อย ๆ อย่างไม่ครั่นคร้าม
“ฉันเป็นนายของที่นี่..แม่อุไรเองก็เป็นแม่บ้าน มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งฉัน..มาตักเตือนฉันทำไม ฉันต่างหากที่จะต้องออกคำสั่งแม่อุไร อย่าลืมตัวสิจ๊ะ..”
แม่อุไรกำมือแน่น แต่ธารานั้นเธอไม่เคยคิดที่จะต่อปากต่อคำกับใครมากนักแต่เป็นเพราะแผนการที่วางไว้ เธอจะต้องหาทางทำให้แม่อุไรโกรธเธออย่างมาก
“ฉันสามารถที่จะไล่ใครหรือรับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของใคร ที่นี่ฉันเป็นใหญ่ เข้าใจไหม..”
อุไรขบฟันแน่น
“เข้าใจค่ะเจ้านาย..แล้วคุณจะเสียใจที่คุณไม่เชื่อฉัน..เพราะฉันเตือนคุณแล้ว..”
แม่อุไรเน้นน้ำเสียงเมื่อพูดออกไป ในขณะที่ธารายังคงนิ่งสงบสายตาเย็นชา จ้องมองดูแม่อุไรอย่างพิจารณา
“ฉันไม่รับคำเตือนและจะขอสั่งแม่อุไรให้เป็นแม่แรงจัดพิธีแต่งงานของฉันให้ดี อย่าให้ขายหน้าใคร ทั้งอาหารเครื่องดื่มและทุกสิ่งทุกอย่างในการต้อนรับ สถานที่ ทำทุกอย่างให้เรียบร้อย..”
เธอพูดจบก็เดินจากไปแต่แม่อุไรกลับจ้องมองตามไปจนร่างบางลับหายไปยังห้องพักของเธอ
“อีเด็กเมื่อวานซืน หนอยแน่ะบังอาจมาออกคำสั่ง แม่ของแกยังไม่กล้านับประสาอะไรกับลูกไก่ตัวน้อยอย่างแกเล่านังเด็กโง่..”
หล่อนฝืนยิ้มออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว
“ความสวยงามของผู้หญิงใช้เป็นอาวุธได้ก็เฉพาะผู้ชายเท่านั้น แต่ความสวยความสาวของแกจะกลายเป็นหลุมฝังศพที่คนอย่างฉันจะขุดไว้รอคนอย่างแก..นางธารา..”
แม่บ้านกำมือแน่น
“รับรองว่าแกสองคนจะได้สมรัก ..ได้อยู่ร่วมกันแน่ในบ้านหลังนี้..”
หล่อนแค่นเสียงหัวเราะอออกมาอีกครั้งอย่างน่ากลัว..ทุกคำพูดของหล่อนอัดแน่นอยู่ในหูของลำไย ซึ่งผูกใจเจ็บตั้งแต่ครั้งที่ถูกแม่บ้านตบจนฟันหัก
ลำไยเก็บเอาคำพูดของแม่บ้านไปบอกกับธารา ที่ถ่ายทอดต่อไปยังเมฆาและเจ้าหน้าที่ตำรวจได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ดีมากครับ..ต่อจากนี้คุณทั้งสองต้องระวังตัวแล้วนะครับ..เพราะถ้าแม่บ้านเป็นคนร้าย อย่างที่เราคลาดการณ์ จะต้องไม่ทำร้ายเพียงคนใดคนหนึ่งแน่ แต่จะต้องทำร้ายทั้งสองคนเหมือนที่ผ่านมา..”
นายตำรวจเอ่ยออกมา..ในจังหวะที่เมฆายื่นมือใหญ่ที่สะอาดและอบอุ่นมารวบมือบางของเธอไว้อย่างปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัวนะครับ..ช่วงนี้แกคงไม่กล้าทำอะไรอย่างดีก็อาจจะมาขู่คุณ..ผม ให้คนของผมแอบเข้าไปอยู่ในบ้านของคุณแล้วก็กระจายตัวไปอยู่ยังที่ที่เคยเกิดเหตุ ..”
เธอมองสบตาของเขาด้วยความตื้นตันในความอาทรที่เขามีต่อเธอ
“ขอบคุณนะคะ...”
“ผมเองก็ส่งตำรวจสายสืบขึ้นไปบนเขาและตามแนวป่าแต่ตอนนี้ยังไม่พบเบาะแสอะไร..”
ธารามองหน้าเขา ยามนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างมาก เธอรู้สึกว่าภัยมืดมันกำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอย่างช้า ๆ
“ขอให้คุณปลอดภัยเถอะนะ..”
เธอคิดในใจเมื่อหันกลับมามองหน้าเมฆาก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านของเธอ และต่อจากนี้เธอจะต้องคอยระมัดระวังทุกฝีก้าว