นายใหญ่

“ นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย สะกดรอยตามฉันมาหรือไง !? “
รวีพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด
ก่อนเสสายตาเย็นชาไปยังรุ่งฤดีอย่างรำคาญ “ คุณสำคัญตัวเองผิดไปรึป่าว
คิดว่าตัวเองสวยถึงขนาดมีคนสะกดรอยตามขนาดนั้นได้ยังไง “
“ ไม่ให้คิดแบบนั้นได้ยังไง ฉันเจอนายสามครั้งแล้วนะ
มันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญสิ “
“ นี่คุณฟังให้ดีนะ ผมอยู่ที่นี่ แล้วผมจะไปไหนมาไหน
มันเป็นเรื่องของผม คุณต่างหากมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ
อีกอย่างคุณไม่ใช่เจ้าของไร่สักหน่อย อย่ามาทำวางมาดอวดดีให้เกินไปหน่อยเลย
มันดูแย่ “
“ ถึงฉันไม่ใช่เจ้าของไร่
แต่ฉันจะบอกอะไรให ฉ้นมีสิทธิ์ส่งให้นายออกไปจากไรนี้เมื่อไหร่ก็ได้ทุกเมื่อ
คนที่มาทำวางมาดอวดดีไม่ใช่ฉัน แต่คือนายต่างหาก จำไวั “
“ ไล่ผมงั้น หรอ? คุณมีสิทธิ์อะไรจะมาไล่ผมไม่ทราบ บอกหน่อยสิ “
“ ก็เพราะว่าฉันน่ะเป็น..”
“ วี !!! คิดถึงจังเลยค่ะ กลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย “
รุ่งฤดียังพูดไม่ทันจบประโยคดีกลับต้องหยุดลง
เพราะถูกหญิงสาวแปลกหน้าส่งเสียงร้องขัดขึ้นมาเสียก่อน
แม่สาวผมยาวซึ่งถูกดัดเป็นลอนยาว
รูปร่างของเธอถูกปกคลุมด้วยเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดน้อยชิ้น อวดองเอวโค้งมนได้รูป
ผิวของเธอแม้จะไม่ได้ขาวใสตามแบบฉบับหญิงสาวคนอื่น
แต่ผิวของเธอกลับนวลเนียนบ่งบอกถึงการรักษาผิวพรรณมาอย่างดี
หญิงสาวแปลกหน้าพุ่งตัวเข้าหารวีสุดตัวพร้อมกับพรมจูบลงบนใบหน้าคมเข้มด้วย
ความถวิลหา
“ มลคิดถึงวีที่สุดเลยค่ะ “
พรพิมล พรมจูบชายหนุ่มโดยไม่อายสายตาใคร
แม้กระทั่งรุ่งฤดีที่ได้แต่ยืนอึ้งตาค้างเพราะรู้สึกละอายแทนเจ้าตัวเป็นอย่างมาก
เธอเบือนหน้าหนีพร้อมแสร้งทำท่าสะอิดสะเอียดจนทนไม่ไหว