นางบำเรอของมาเฟีย

"ซามูเอล" คือกฎหมายในมหานครลาเวกัสเมืองแห่งบาป ส่วน "ปดิวรดา" เธอเป็นเพียง "นางบำเรอ" ขัดดอกเท่านั้น แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมาเฟียโฉดอย่างเขาเผลอใจ 'รัก' นางบำเรอแสนหวาน.....
++++
“คุณซามูเอลออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันจะฉี่”
“ก็ฉี่ไปสิ”
“แต่…”
“จะอายอะไรนักหนา ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอ ฉันก็เห็นและดูดมาหมดแล้ว” เมื่อเห็นเธอมองตัวเองและเข้าใจว่าเธอจะพูดอะไร มาเฟียหนุ่มจึงพูดแทรก
“ขอร้องเถอะค่ะ ออกไปก่อนนะคะคุณซามูเอล”
“ไม่!” ซามูเอลยืนยันเสียงแข็งและนั่นทำให้ปดิวรดาถอนหายใจยาวออกมาแล้วก็ยอมถลกกระโปรงชุดนอนตัวยาวขึ้นแล้วถอดกางเกงชั้นในออกนั่งลงบนชักโครก
“ปวดหัวอยู่ไหมตอนนี้?” เขาเดินมาโค้งตัวโน้มก้มหน้าลงมาถามคนที่นั่งอยู่บนชักโครก
ปดิวรดาทั้งเขินทั้งอาย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมานั่งชักโครกทำธุระส่วนตัวต่อหน้าใครมาก่อน
“ว่าไง ยังปวดหัวอยู่ไหมตอนนี้ ไหนดูซิ ตัวร้อนอยู่ไหม” เขายกมือขึ้นอังหน้าผากตัวเองและอีกข้างแตะอังหน้าผากของหญิงสาววัดอุณหภูมิ
“อือ...ไม่ร้อนนี่ แล้วทำไมหน้าแดง อ๋อ...เขินฉันเหรอ” รู้ทั้งรู้ว่าหล่อนเขินอายตัวเอง แต่ก็ยังพูดย้ำแหย่เธอเล่นและตอนนี้แก้มนวลก็แดงปลั่งลามไปถึงโคนหู
“คุณซามูเอล” เธอเรียกชื่อเขาเสียงดัง
“อะไร หายก็ดีแล้ว ฉันจะได้ไปทำงานสักที”
“ฉันไม่ได้ให้มาดูแลสักหน่อย”
“ไม่รู้จักคุณคน”
++++
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันท้อง”
“ไม่มีอะไรที่คนอย่างฉันไม่รู้ และฉันก็รู้ตั้งแต่วันที่เธอไปฝากท้องแล้วเค้ก ฉันดีใจมากตอนที่รู้ว่าเธอท้อง อยากบินมาหา อยากโทรมาหา แต่ก็กลัวเธอจะตัดสายทิ้งเลยอดทนรอจนทุกอย่างที่กาสิโนเรียบร้อยถึงบินมาหาเธอเนี่ยแหละ” น้ำเสียงทุ้มดุดันเต็มไปด้วยความจริงจังและจริงใจ
“ฉันลืมไปว่าคุณเป็นมาเฟีย คุณจะให้ฉันลืมเรื่องก่อนหน้านี้ที่คุณทำกับฉันเหรอคะ”
“ไม่ต้องลืมมันก็ได้ ฉันรู้ว่าฉันใช้อำนาจกับเธอและเธอก็เกลียดฉัน ฉันไม่ชอบเวลาเธอมองฉันด้วยสายตาเกลียดชัง แต่ฉันก็ยอมรับว่าตัวเองเลว สองมือของฉันมันอาจจะเปื้อนเลือดมาเยอะ แต่หัวใจของฉันมันไม่เคย ‘รัก’ ใคร จนกระทั่งมาเจอเธอ มันมีเธอคนแรกและจะมีแค่เธอคนเดียวตลอดกาลเค้ก กลับไปกับฉัน กลับไปให้ฉันได้แก้ไขจุดเริ่มต้นของเราใหม่นะ”


ปล.นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความสนุกเท่านั้นนะคะ

#คิดหื่นเชิญเสพ

ณิการ์(ยักษ์)

***ซื้อหน้าเว็ปจะราคาถูกกว่าซื้อผ่านระบบแอปเปิ้ลนะคะ***