กำยานรัญจวนจิต

ครั้งเมื่อนางกำลังเข้านอน นางจึงยกกระถางกำยานรัญจวนจิตเข้ามาในห้อง แล้วเอาผงกำยานปลุกกำหนัดใส่ลงไปแทนผงนานาพรรณ

“เมยเหมยไยวันนี้เจ้ายกกระถางกำยานกลางบ้านเข้ามาในห้องนอน”

“ข้าว่ากระถางอันนี้กลิ่นมันหอมกว่ากระถางอันอื่นคงเป็นเพราะการออกแบบ” นางตอบกับสามีไปแบบนั้น

กำยานปลุกกำหนัดถูกจุดเมื่อปิดฝา แสงเทียนในห้องดับลงทั้งสองก็ต่างล้มตัวนอน
ในความมืดควันที่ลอยเริ่มก่อตัวเป็นรูปดอกบัว แล้วแปรเปลี่ยนเป็นว่านนางจิ้งจอก ลมพัดผ่านก็สลายคลายรูปร่าง ส่งกลิ่นหอมเข้าสู่โพรงจมูกของทั้งคู่ กลิ่นหอมนี้ซึมลงไปในส่วนลึกครอบงำจิตใจ

แล้วสิ่งที่นางไม่คาดคิดก็คือ สามีที่เคยนอนแบบไม่ได้สนใจไยดีนางเป็นแรมเดือน สามีนางผู้ที่หัวถึงหมอน พอได้กลิ่นกำยานปลุกกำหนัด กลับรู้สึกว่ากลางกายกลับต้องการผู้เป็นภรรยาอย่างที่สุด ทว่าคืนนี้นางกลับรู้สึกว่าสามีของนางช่างเร่าร้อนเหลือเกิน กับสิ่งที่เป็น

“น้องหญิงค่ำคืนนี้เจ้างดงามยิ่งนัก” และแล้วบทรักก็เริ่มขึ้น ไม่น่าเชื่อเลย เมยเหมยยกยิ้มยามเมื่อร่างกายกำถูกเล้าโลมจากผู้เป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องของนาง ทว่านี้ช่างดียิ่งนัก หวังว่านางอาจจะได้เสี่ยวเปาตัวอ้วนสักคน
ร่างเปลือยเปล่าของนางโยกไหวไปมาตามจังหวะกระแทก เมื่อเรือรบของสามีเข้าไปในท่าจอดเรือสงวนของนาง สอดใส่ตัวตนจนลึกสุด โยกขยับเป็นจังหวะเรือรบเจอคลื่นกระทบฝั่ง จนเกิดเสียงดังเฉาะแฉะ นางครางเสียงหวานมือจิกผ้าปูแน่นด้วยความเสียวซ่าน รู้สึกวูบไหวช่องท้อง เคล้าความอิ่มเอมอย่างที่สุด
เรือรบก็สู้มิมีทีท่าว่าจะพ่ายแพ้ต่อท่าเรือคับแคบของนางสักนิด ยังคงเดินเรือกระแทกกระทั้นเข้าหาท่า คล้ายพึงใจอยากให้ท่าเรือน้อยๆ นี้พังกันไปข้างก็มิปาน