นอกสำรับ

“พ่อบ้านทำครัว” เขียนเล่าเรื่องการทำอาหารที่ชาวบ้านกิน ปรุงโดยชาวบ้าน เล่าโดยชาวบ้าน สัดส่วนวัตถุดิบเครื่องปรุงก็เป็นแบบชาวบ้านไปด้วย ความแม่นยำในน้ำหนักว่ากี่กรัม ตวงกี่ช้อนตามมาตรฐานที่เคยพบในตำราอาหารเล่มอื่น จะได้พบน้อยยิ่งกว่าน้อยในหนังสือชุดนี้
อย่างไรก็ตาม หนานคำเชื่อว่ากับข้าวง่าย ๆ แบบชาวบ้านเหล่านี้ ท่านผู้อ่านคงได้ผ่านการลิ้มรสจากการปรุงของผู้ใหญ่ในบ้านเช่น ย่า ยาย หรือแม่ กันมาบ้างแล้ว “รสแท้แม่ทำ” บ้านใครบ้านมันย่อมเป็นรสพิเศษเฉพาะครัวเรือน แตกต่างกันไปในรายละเอียด เมื่อท่านผู้ใหญ่เหล่านั้นล่วงไปตามกาลเวลาผมเชื่อว่าเราลูกหลานยังถวิลหาอาหารจานนั้นอยู่มิวาย ไม่อาจซื้อหามาชิมได้อีก พอมีขายบ้างก็ไม่เหมือนที่เคยได้กินมา
พ่อครัวตัวอ้วนเชื่อในรสมือ น้ำหนักมือและปลายลิ้น “เคยกินรสแท้ ทำบ่อย ๆ ชิมบ่อย ๆ อร่อยแน่” กล่าวอย่างถ่อมตัวประสาคนบ้านทุ่งว่า พ่อบ้านทำครัวทั้งสิบเล่มเป็นเพียง “คู่มือในการทำอาหาร” แถมด้วยความสนุกและสาระจากประสบการณ์ของคนเขียน ไม่อาจยกว่าเป็น “ตำราอาหาร” แต่อย่างใด และหนานคำก็ไม่เคยอวดอ้างตนว่าเป็น “เชฟ” อย่างดีก็เป็นได้เพียง “พ่อครัวชาวทุ่ง” ครับผม