พี่กระทิงขยี้รัก

ราเชนทร์...กระทิงที่พร้อมขวิดทุกคนและทุกอย่างที่ขวางทาง
กวิสรา...นางบำเรอของเขาในวันนั้น แต่เป็นยอดปรารถนาในวันนี้
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เธอนอนนิ่ง อนุญาตให้ตัวเองได้สัมผัสกับมวลสารแห่งความสุข
ถ้าเลือกได้ก็อยากจะขอหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้
ตลอดไป
“ฉันขอตัวได้ไหมคะ” แต่อนิจจา...เธอมีสติมากกว่าเมื่อสองปีก่อน แผลที่หายไว คือแผลที่กล้าราดแอลกอฮอล์ลงไป ถ้าปล่อยให้เรื้อรัง มันก็คงกลายเป็นแผลเน่าเฟะอย่างที่แล้วๆ มา
“ไม่ได้...”
“ทำไมคะ คุณก็ได้สิ่งที่คุณอยากได้แล้ว ปล่อยฉันไปไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้!” ไม่ใช่แค่ปฏิเสธ แต่เขาจงใจกกกอดร่างแน่งน้อยเอาไว้แน่น
เธอไม่รู้หรอกว่าจริงๆ เขาไม่ได้อยากได้แค่ตัว เขาอยากได้ใจเธอด้วย
“ฉันอยู่ที่นี่ทั้งคืนไม่ได้นะคะ”
“ทำไม? เธอรับงานเอาไว้เหรอ”
“ค่ะ!” เธอแกะมือใหญ่ให้พัลวัน ถ้าเขาจะมาดูถูกกัน แล้วเขาจะมายุ่งกับเธออีกทำไม
“ต้องอยู่ พี่เป็นผัว ตามมาเจอแล้วไม่อนุญาตให้กลับไปที่ไหนทั้งนั้น”
“ชีวิตเป็นของเกว ฉันไม่ต้องขออนุญาตคุณหรอกค่ะ”
“ได้! ในเมื่อเกวดื้อกับพี่นัก พี่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากทำให้เธอสลบใต้ร่าง”
“อย่าค่ะ!” เธอรีบยันแผงอกของคนที่พลิกให้เธอนอนหงาย ถ้าเขาบ้าเลือดขึ้นมา ลูกในท้องอาจจะเป็นอันตรายก็ได้
“เธอไม่รักพี่แล้วเหรอ”
ก็เพราะรักไง ถึงต้องหนี ไม่อยากอยู่จนถึงวันที่เขามีผู้หญิงเป็นตัวเป็นตน ยิ่งเมื่อปีก่อนเขาหงุดหงิดเรื่องที่ที่บ้านอยากให้เขาแต่งงานเสียที มันยิ่งทำให้เธอตาสว่างถึงสถานะของตัวเอง
เขาเป็นถึงลูกเศรษฐี ส่วนเธอไร้ญาติขาดมิตร สุดท้ายก็เหลือแค่น้องชายติดยาแค่คนเดียว อะไรที่บอกว่าผู้หญิงอย่างเธอมันคู่ควรกับคนแบบเขา
อะไรที่บอกว่าเรื่องของเธอกับเขาคือความเหมาะสม คือความถูกต้อง สุดท้ายเธอก็ต้องตื่นจากฝันกลับมาอยู่กับโลกแห่งความจริงตามลำพังอยู่ดี
ตื่นมันเสียตั้งแต่วันที่ตัวเองรู้ตัวว่าจะเป็นแม่คน มันก็ไม่ได้แย่เสมอไป
“เกวเงียบ...” เป็นครั้งแรกที่ราเชนทร์รู้สึกใจเสีย เขามั่นใจมาตลอดว่าระหว่างสองปี มันมีความรู้สึกบางอย่างที่แม้ไม่เคยอธิบายเป็นคำพูด แต่มันก็มากกว่าแค่ต้องทนอยู่ด้วยกันเพราะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่
กวิสราก็ยังเลือกที่จะไม่ได้ตอบหรือพูดอะไร ประสบการณ์มันสอนว่ารักแล้วเป็นยังไง ไม่รักแล้วเป็นยังไง
ยังไงถ้ารักคนที่ไม่คู่ควร มันก็จบลงไม่ได้ต่างกัน
ตายังคงจ้องกัน แล้วสักพักเขาก็โน้มลงมาจูบอย่างดูดดื่ม และอะไรต่อมิอะไรที่มันเพิ่งจะจบลงก็ถูกเริ่มขึ้นอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง
“ไม่รักพี่แล้วก็ไม่เป็นไร” เขาเจ็บนะ
“อ๊า...” ทุกแรงกระชั้นมันเหมือนจะยิ่งตอกย้ำว่าทั้งร่างกายนี้มันเป็นของเขา
“แต่ถึงไม่รักแล้ว เธอก็ต้องอยู่กับพี่ เธอเป็นคนบอกว่าให้พี่ได้ทุกอย่างเพื่อแลกกับชีวิตและอนาคตของกุ้ง”