แรกร้ายสุดท้ายรัก

เรื่องราวความรักล้วนเป็นสิ่งที่ไม่อาจกะเกณฑ์เพราะรักก็คือรักไม่ว่าจุดเริ่มต้นของการพบเจอจะดีหรือไม่ ขอให้บทสรุปกลายเป็นรักนั่นก็เพียงพอแล้ว ดั่งเช่นความรักของเขาและเธอที่เมื่อแรกพบเจอเขาร้ายแสนร้ายทว่าสุดท้ายก็กลับกลายมาเป็นรัก
"สี่ปีแล้วตอบมาสิคุณหมอว่าคุณคิดถึงคืนวันที่เราทำร่วมกันบ้างไหม"
"คุณอย่ามาพูดจาหยาบคายแถวนี้นะคะ"
"ถ้าพูดแล้วฟังดูหยาบคายงั้นผมทำเลยแล้วกันมันจะได้ดูหยาบคายน้อยลงมาหน่อย"
หยาบคายน้อยลงมาหน่อยของเขาคือ ฉกใบหน้าหล่อคมลงมาใช้ปากประกบปาก กับมืออีกข้างที่ยังว่างจับตรึงท้ายทอยของเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี
“อื้อ...” แม้คุณหมอสาวไม่ยินยอมพร้อมใจในคราแรก แต่ว่าสุดท้ายไม่นานเธอกลับถูกความช่ำชองกว่าของอีกฝ่าย บังคับแกมปลอบประโลมจนกลายเป็นสมยอมไปได้อย่างไม่ยากเย็น ความหวามหวานซาบซ่านแสนคุ้นเคย ทำให้กายบางอ่อนระทวยแล้วแต่เขาจะช่วยชักนำไปทางไหนเธอก็ไม่ขัดขืนแล้วนาทีนี้ จากบังคับจูบผ่านไปเป็นครู่ รับรู้ถึงการไม่ต่อต้านชายหนุ่มก็เริ่มจูบปากอิ่มอ้อยอิ่งสาดซัดความหอมหวานยากจะหยุดยั้งเข้าใส่คนตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างไม่ปรานี ไม่รู้ผ่านไปกี่นาที เขารู้เพียงว่าไม่อยากหยุดเลยแต่ท้ายที่สุดก็จำต้องหยุดเมื่อสถานที่ไม่เอื้ออำนวยประกอบกับอีกคนเริ่มขาดสติเห็นได้ชัดว่าหากเขายืนยันไปต่อเธอก็ไม่ห้าม ฉะนั้นก่อนที่ไฟสวาทจะลุกลามจนห้องทำงานของหญิงสาวมอดไหม้ ทางเดียวคือเขาต้องรีบถอนจูบเดี๋ยวนี้ แม้จะรู้สึกแสนเสียดายก็ตามที
“ไง... อย่างนี้ไม่หยาบคายแล้วใช่ไหม” เขาถอยห่างนิดเดียว เพื่อกระเซ้าอย่างจงใจแล้วกดจูบลงไปใหม่อีกครั้ง เป็นไปตามที่คิดคุณหมอคนสวยตัวเกร็งขัดขืนขึ้นมาทันทีเลย เขาส่งเสียงฮึ ๆ ในลำคอ ก่อนยืดตัวตรงทำท่าปล่อยมือทั้งสองข้างราวกับยอมแพ้ แต่สายตากับรอยยิ้มของเขาบอกว่าเขาไม่ได้แพ้ คนที่แพ้คือเธอ