ยุทธภพไร้ใจ ตัวข้าไม่ไร้รัก เล่ม 7

เล่มแรกของภาคปลาย คลื่นระลอกสุดท้ายก่อนที่มหาศาสตราวุธจะอุบัติอย่างเป็นทางการ ซึ่งเบื้องต้นม่อหลันลี่เซียนกับเต๋อเนี่ยนเจินผู้ล่วงลับก็ได้วางแผนเตรียมการให้สำนักอยู่รอดปลอดภัยในช่วงสงครามแล้ว
แต่จะมีอะไรเกิดขึ้นกับนางอีกบ้าง!? ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างจะดำเนินไปอย่างไรต่อ??
---------------------
**ความทุกข์ที่งดงาม**
“อีกประการ บอกตามตรงว่าข้าพเจ้าอิจฉาพวกท่าน...”
“หมายความว่าอย่างไร?” ม่อหลันลี่เซียนถามอย่างไม่เข้าใจ
“อย่าว่าแต่พวกท่านเสียใจเลย ข้าพเจ้าความจริงพอทราบข่าวก็เสียใจเหมือนกัน...แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้พูดคุย ข้าพเจ้ายังรู้สึกเคารพนับถือและสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของนาง...”
ฟางลู่หลงกล่าว เขายอมรับว่าเต๋อเนี่ยนเจินเป็นผู้ที่ใครได้ข้องเกี่ยวด้วยแล้วรู้สึกสบายใจและรักนางทุกคน จึงไม่แปลกที่การจากไปของนางจะทำให้ม่อหลันลี่เซียนถึงกับซึมเซา และบรรยากาศในสำนักแมงป่องฟ้าหดหู่เช่นนี้
“ข้าพเจ้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านต้องการจะสื่อ...” ม่อหลันลี่เซียนพูดตามตรง น้ำเสียงไร้ชีวิตชีวาของคู่สนทนาทำให้ฟางลู่หลงรู้สึกใจหาย เขานิ่งไปสักพักแล้วเริ่มเรียบเรียงสิ่งที่ต้องการสื่อใหม่
“ข้าพเจ้าทราบมาว่านางรับพวกท่านเป็นบุตรีบุญธรรม...”
“ใช่เจ้าค่ะ...” เหมยเชินตอบแทน ถึงจะรู้สึกงุนงงก็ตาม ฟางลู่หลงนิ่งไปสักพักแล้วพูดว่า
“อย่างน้อยพวกท่านก็ยังเคยได้ใช้ชีวิตใกล้ชิดมารดา และได้นั่งเสียใจยามนางจากไป ไม่เหมือนกับข้าพเจ้าที่...ตั้งแต่รู้ความก็ไร้มารดา ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยมีช่วงเวลาใดร่วมกันเลย...ข้าพเจ้าจึงอิจฉาพวกท่าน...”
“ท่านอยากมานั่งเสียน้ำตา...นั่งจมปลักกับความทุกข์เช่นข้าพเจ้าหรือ?” ม่อหลันลี่เซียนถามออกไป ความรู้สึกในตอนนี้ไม่ทราบควรเป็นอย่างไรดี ในห้วงความคิดนั้นขาวโพลนไปหมด
“ถ้าต้องเสียน้ำตาให้คนที่คู่ควร ก็นับว่าคุ้มค่า...” ฟางลู่หลงเว้นช่วงสักพักแล้วพูดต่อ
“และนับเป็นความทุกข์ที่งดงาม”