ทางสองแพร่ง

ดิฉันเกลียดตัวเองยิ่งนัก ที่พูดอะไรไมค่อยได้อย่างใจ น้ำตาเจ้ากรรมคอยแต่จะแข่งกันมาประดังเอ่อท้นอยู่แต่ขอบตาก่อนเสมอ และถ้าเพียงแต่จะอ้าปากขึ้นพูดอะไรสักคำ มันก็จะไปท้นทำนบลงมาอย่างไม่ขาดสายดูราวกับดิฉันเป็นหญิงเจ้ามารยาอะไร ๆ ก็คอยแต่จะร้องไห้ ฉะนั้นคราวนี้ดิฉันจึงพยายามอดกลั้นเป็นที่สุดโดยไม่ยอมพูดอะไรเลย อรัณย์เองก็รู้สึกแปลกใจ จึงเดินเข้ามาโอบไหล่ดิฉันเบา ๆ เป็นการปลอบใจ