ชีคทมิฬ

ชีคทมิฬ โดย...บัวริน
อารัมภบท
ทรงพระพักตร์บึ้งตึงขึ้นมาทันที
“เจ้าเรียกข้าว่าคนเถื่อนนะถูกแล้ว เจ้าเป็นคนปลุกคนป่าเถื่อนในสัญชาตญาณของข้าให้ผุดออกมาเสียแล้ว เจ้าเข้ามายั่วข้าเองนะ ข้าเห็นเจ้าเต้นรำ ยักย้ายส่ายสะโพก และเปิดเปลือยทรวงอกของเจ้าย้ายวนข้า เหมือนนางบำเรอที่ช่ำชองต่อเจ้าของของเจ้า เจ้าเปลื้องผ้า เปลือยกายต่อหน้าข้า มีแต่ขันทีเท่านั้นที่จะไม่รู้สึกอะไร เพราะฉะนั้นอย่ามาโทษข้า เจ้าเป็นคนทำให้เลือดในกายข้าร้อนระอุจนแทบทนไม่ได้อีกต่อไปจนข้าอยากจะทำอย่างที่บรรพบุรุษของข้าเคยกระทำ ป่าเถื่อน ไร้ความปรานี และกระหายหิว”คำพูดของเขาทำให้เธอรังเกียจ หญิงสาวบิดปากเบ้
“บรรพบุรุษของท่านงั้นหรือ? เจ้าเรียกคนโฉดที่ชอบรุกรานคนอื่นราวกับพวกโจรห้าร้อยนั่นว่าบรรพบุรุษได้เต็มปาก น่าละอายนัก ข้าไม่สงสัยเลยว่าทำไมเจ้าถึงได้โฉดชั่ว สั่งให้คนของเจ้าไปรุนรานฆ่าฟันคนของข้า”เธอบิดปากอย่างแสนชังเขา ชีคคาเรนเกือบจะอ้าปากปฏิเสธความเข้าใจผิดของเธอ เขาไม่ได้เป็นคนสั่งให้คนของเขาไปรุกรานแผ่นดินของเธอ พระบิดาของเขาต่างหาก แต่การแก้ตัวนั้น ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย ในเมื่อทั้งหมดทั้งปวงเป็นการกระทำที่อยู่ภายใต้อำนาจของเขา แม้เขาจะไม่รู้เรื่องด้วยเลยแม้แต่น้อย ชีคหนุ่มทรงคิดอย่างไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบของพระองค์ออกไปได้ ทรงมีพระพักตร์ที่ตึงเครียด เขาอยากขอโทษเธอ ในสิ่งที่บิดาเขากระทำ หากแต่คำพูดนั้นมาอออยู่ที่ลำคอ ความเป็นลูกของพ่อทำให้เขาไม่อาจทำแบบนั้นได้ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของพระบิดามากแค่ไหนก็ตาม หญิงสาวมองเขาอย่างชิงชัง
“พวกท่านคือสัตว์ร้าย หิวกระหายไม่ต่างจากสุนัขขี้เรื้อน ข้าขอสาปแช่งให้พวกท่านตายอย่างทุกข์ทรมาน” เธออยากตบหน้าเขาเหลือเกิน มือเธอกำแน่นข้างตัว เธอยังกร่นด่าเขา เป็นสิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ และเป็นสิ่งเดียวที่มันทำให้เธอต่อสู้กับความกลัวในตัวได้
“เจ้ายั่วยวนสัตว์ร้ายด้วยเหรอ”ทรงยั่ว เธออยากกรีดร้องใส่เขาเหลือเกิน ดวงตาหญิงสาวจับจ้องเขาด้วยความโกรธกริ้ว แทบอยากจะฆ่า เธอสะบัดหัวไปมา เพื่อไม่ยอมให้เสียงร้องหุดออกมา เมื่ออุ้งมือของเขา เคล้นคลึงบนเนินอกงดงามของเธออย่างไม่ยั้งมือ ลูบเคล้นปลายถันของเธอ คีบมันไว้ ก่อนจะคลึงไปมาจนมันแข็งชันภายใต้อุ้งมือเขา อโนมาห์อยากกรีดร้อง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ หวาดหวั่นและอับอายที่ร่างกายของเธอตอบรับสัมผัสของเขาเช่นนั้น เธอเกลียดเขาเหลือเกิน สาปแช่งเขา อย่างรุนแรง อย่างไม่คิดไม่ฝันว่าจะด่าใครได้รุนแรงขนาดนี้ แต่สัมผัสของเขากลับทำให้ไฟในกายเธอลุกโชนจนเธออยากจะกรีดร้อง สายตาเขาจับจ้องปฏิกิริยาของเธอราวกับตานกเหยี่ยวทะเลทราย มันทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ยืนนิ่ง ภายนาขอให้มันจบลงโดยเร็ว
“ข้าเกลียดท่านเซดินัน ท่านมันสัตว์ป่า เลวทราม ปรารถนากินแต่อาจม ท่านไม่มีอะไรน่ายกย่องนับถือเลยสักนิด ข้าไม่มีวันก้มหัวให้คนอย่างเจ้า ต่อให้เจ้าบั่นคอข้า ข้าก็จะไม่มีวันเคารพบูชาเจ้าไว้เหนือหัว”

รักด้วยใจ บัวริน