ยามตัวไร้ค่ามีรัก

‘ข้ามีนามว่าเซี่ยหลาน ท่านมีนามว่าอะไร’ ตลอดทางเด็กน้อยเจื้อยแจ้วผิดกับตอนที่ลู่ซานไปเจอ อีกฝ่ายใช้ดวงตาเปล่งประกายเอ่ยถามชื่อของลู่ซานซ้ำแล้วซ้ำเล่า คล้ายไม่อยากจากกันไปไกล ลู่ซานไม่เข้าใจเด็กน้อยเลยสักนิด ตนแค่ช่วยชีวิตเล็กน้อย แถมเจ้าตัวดูจะเป็นลูกของคนมีเงิน เหตุใดจึงได้สนใจชื่อของสวะแต่งตัวเก่าโทรมเช่นตนด้วย
ทว่าเด็กน้อยผู้นี้อายุอานามไม่น่าถึงหลักสิบ ดังนั้นหากลู่ซานเอ่ยออกไป เกรงว่าในอนาคตหากคิดจะตามหา คงลืมสิ้นไปแล้วทำให้ลู่ซานได้แต่พูดชื่อตัวเองให้จบๆ ไป
ลู่ซานทำชั่วทุกสิ่ง ยกเว้นสิ่งเดียวที่ไม่เคยทำคือการโกหก เขาไม่ชมชอบการโกหกเป็นอย่างยิ่ง แน่นอนว่าการเลี่ยงบาลีเป็นสิ่งที่ลู่ซานชื่นชอบ ทว่ากับเด็กน้อยนั้นตนไม่อยากทำเลยสักนิด
‘ลู่ซาน ลู่ซาน ลู่ซาน!’ เด็กน้อยร้องเรียกชื่อของลู่ซานออกมาอย่างเริงร่า นัยน์ตาสีดำเปล่งประกายร่าเริง ท่าทางพอใจราวกับได้ของล้ำค่ามาทั้งที่เป็นแค่ชื่อ