เฮียไหวมั้ยกับผมที่เคยร้าย

ผมหึงแรงและร้ายนะ ร้ายซะจนแฟนเก่าประสาทแดกมาแล้ว แล้วเฮียล่ะ...กับผมที่เคยร้ายแบบนั้นเฮียไหวเหรอ?

“เราเลิกกันเถอะพาย ผมไม่ไหวแล้วกับความขี้หึงของคุณ เพื่อน ๆ จะเลิกคบกับผมก็เพราะคุณ ลูกค้าก็หดหาย บริษัทของผมคงได้เจ๊งกันคราวนี้ ไม่มีใครทนนิสัยร้าย ๆ ของคุณได้หรอกนะพาย”
“เป็นความผิดของพายเหรอครับ พายเคยบอกแล้วว่าอย่าทำให้หึงจนทนไม่ไหว แต่เหมือนมีคนตั้งใจจะยั่วให้พายสติแตกนะครับ”
“ก็รู้ว่าเขายั่ว แล้วจะบ้าจี้ไปกับเขาทำไมล่ะ อีกอย่างเรายังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย คุณควรให้อิสระผมบ้าง ขนาดยังไม่ได้แต่งงานยังขนาดนี้ ถ้าแต่งไปผมคงต้องบ้าแน่ ๆ แค่นี้ก็ประสาทแดกจะแย่”
บลา ๆ ๆ คนเราพอมันอยากจะเลิกก็หาข้ออ้างต่าง ๆ นานาแหละครับ เหมือนดูละครตอนเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมา เมื่อไหร่ผมถึงจะเจอคนที่ใช่และเขาพร้อมจะให้ใจกับผมจริง ๆ สักที
“พายให้อิสระกับคุณทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องสำส่อนของคุณ พายรับไม่ได้” หึงหวงแฟนของตัวเองมันเรื่องปกติไม่ใช่เหรอครับ แต่ดูเหมือนพี่คีนจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เพียงเพราะอยากจะเลิกกับผม และคงหาเหตุผลอย่างอื่นไม่เจอ ไม่ใช่ว่าผมอวยตัวเองนะ นอกจากความหึงหวงแล้ว อย่างอื่นผมเพอร์เฟคมากนะครับ ส่วนคนอื่นจะมองต่างยังไงผมไม่รู้หรอก
“แล้วคุณก็หวงตัวทำไมนักหนาวะ เราเป็นแฟนกันนะ ถ้าไม่ยอมให้มีอะไรด้วย ผมก็ต้องหากินที่อื่นสิ”
“ถ้าจะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง มันคงต้องจบแล้วสินะ งั้นขอคีย์การ์ดคอนโดและกุญแจรถของกูคืนด้วยครับ” ผมพูดอย่างไม่แยแสพร้อมกับกระดิกนิ้วเรียกเอาของของผมคืน
“ก็ไหนว่าซื้อให้ผมไง แล้วนี่อะไร? ตอนนี้กล้าขึ้นมึงกูกับผมเลยเหรอพาย”
‘ไอ้ทุเรศช่างกล้าพูดเนาะ กูไม่เอาปืนเป่ากบาลมึงก็บุญแล้วไง’ “โปรโมชั่นพูดดีมีเปย์แค่ตอนเป็นแฟนครับ ของที่ให้ใช้ก็ไม่ใช่ถูก ๆ ซะด้วยสิ”
“เออ! เอาคืนไปให้หมด ค**เอ๊ย มึงเจอดีแน่ไม้พาย”
“เออ! จะรอ มาให้ไวอย่าให้ป๋ารอนานนะมึง” ผมกลัวที่ไหน สงสัยพี่คีนไม่เคยตรวจสอบอดีตแฟนของผม ว่าตอนนี้มันอยู่หรือตายไปแล้วกี่คน ถึงได้ใจกล้าแจก ค** และข่มขู่ผมแบบนี้ จะบอกให้ I can’t wait.