เพลี่ยงพล้ำรัก

เมื่อเขาและเธอบังเอิญเจอกันในวันที่ฟ้าไม่เป็นใจ สาวสวยหน้าหวานความจำสั้นนั้นลืมง่าย แต่ทว่าชายหนุ่มหน้าคมกลับจดจำเธอไม่เคยลืม...

+++

"กรี๊ด!"

ญาริดาสะดุ้งไม่ต่างอะไรจากกุ้งเต้นบนเตาเผา  มือไม้พัลวันหยิบคว้าอะไรไม่ถูก  สุดท้ายได้แต่นั่งหุบแข้งหุบขาทั้งสองเข้าหากัน  พร้อมกับยกแขนมากำบังร่างกายเปลือยเปล่าของตนไว้

"ไอ้บ้า!  แกจะดึงผ้าห่มออกไปทำไม  ฉันโป๊อยู่นะ! เอาผ้าห่มคืนมา!"

"หึ! ไม่คืน  เรียกชื่อผมใหม่สิ  ผมไม่ใช่ไอ้บ้านะรู้ไว้ด้วย"  นอกจากจะไม่คืนผ้าห่ม  เขายังถือวิสาสะมาอุ้มเธอขึ้นจากเตียงอย่างง่ายดาย  ประหนึ่งตัวเธอน้ำหนักเบาราวกับปุยนุ่น

"นี่นายจะทำอะไร!  ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ  ฉันจะกลับบ้าน!"  ร่างสูงยืนยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับส่ายหน้าไปมา  สีหน้าเขามันบ่งบอกถึงความดื้อและเอาแต่ใจ  ตัวก็สูงแต่ทำตัวเหมือนเด็กอายุสิบแปด

"เรียกชื่อผมก่อนสิ  ถึงจะยอมปล่อย"

"ปล่อยฉันนะ!  ไอ้ลามก!"  ทำไมคนหน้าตาดีต้องมีนิสัยดื้อด้วย  และยิ่งเธอด่าเขายิ่งอยากกำราบให้เธอเชื่อฟัง

"เรียกชื่อผมดีๆ"  ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงนิ่งปนดุ

"เชน!..."  สมองส่วนลึกสั่งให้ญาริญดาเอ่ยชื่อของเขาได้อย่างถูกต้องทันทีที่พอนึกได้

"ก็จำได้ดีหนิ  แค่จำชื่อผมได้  ผมก็รู้สึกดีที่สุดแล้วในชีวิต"  เพียงแค่ได้ยินชื่อตนเองถูกเอ่ยบนริมฝีปากสีกุหลาบนั่น  เขาก็ชื่นใจไปหมด  สีหน้าอมยิ้มอย่างคนน่ารักที่ชอบทำกันบ่งบอกถึงความพอใจเป็นที่สุด

"ทีนี้จะปล่อยฉันลงได้รึยัง"  ญาริญดากัดฟันกรอดๆ ด้วยความไม่สบอารมณ์  แต่ชายหนุ่มเจ้าของเรือนร่างเย้ายวนไม่มีทีท่าจะยอมเธอเลยสักนิด

"ผมจะปล่อยหญ้าหวานลงในอ่างจากุชชี่ต่างหาก  ไปเถอะ  พอดีอยากดูแล  อยากอาบน้ำให้  เผื่อน้ำอุ่นๆ จะได้ช่วยฟื้นความทรงจำของเมื่อคืนนี้บ้าง"

"ไม่เอา!...เชน!"

"ไม่ดื้อนะครับพี่คนสวย"

ปล. อย่าลืมทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ ขอบคุณค่ะ ^__^