กว่าจะรู้..เดียงสา

ฉันเกือบเป็นลูกที่เลวที่สุดตลอดชีวิต หากไม่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น ฉันคงไม่รู้ และไม่มีโอกาส แก้ไข ก่อนจะสาย..

ความรักที่ฉันคิดว่า แม่ให้ฉันมาเพียงน้อยนิด แต่ถ้าเทียบกับความรักที่คนอื่นให้มาแล้ว มันยิ่งใหญ่กว่ามากจนเปรียบไม่ได้ จะมีใครที่ให้อภัยฉันได้ทุกอย่าง ใครที่ตีฉันแล้วแอบไปนั่งร้องไห้ ใครที่รับผิดแทนฉันเสมอ ใครที่อดนอนเช็ดตัวให้ฉันทั้งคืน ทั้งๆที่เหนื่อยสายตัวแทบขาด ผู้หญิงคนเดียวที่ให้ชีวิตฉัน ถึง 2ครั้ง

ฉันรู้สึกละอายใจมากที่เคยคิดว่า แม่ไม่รักฉัน ปล่อยปะละเลย ทิ้งฉันไว้กับคนนั้นคนนี้ ทั้งๆที่ความเป็นจริง มันไม่ใช่เลย ทุกอย่างที่แม่ทำ แม่ก็ย่อมมีเหตุผลของแม่ การมีลูกมากกว่า1คน แม่ย่อมมีสิทธิ์ที่รักรักลูกคนไหนมากกว่า แต่ขึ้นชื่อว่า “ลูก” ของแม่แล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่คนที่เป็น “แม่” จะไม่รัก ….

คำว่า “แม่” คือยอมตายแทนลูกได้ แล้วคำว่า “ลูก” จะทำให้แม่มีความสุขไม่ได้เลยเชียวเหรอ