นาคราชทวงรัก

วิษธรนาคราช ได้นึกถึงแหวนนพเก้าที่เคยมอบให้แก่นาคีน้อยชาลินี ผู้เป็นธิดาของพญาคิมหันต์นาคราชเมื่อนางมีวัยเพียงหกขวบ คำมั่นที่เคยกล่าวบอกนางว่าอีกสิบปีจะมารับกลับล่วงเลยเกินเวลา
เมื่อเขากลับมา...พญาคิมหันต์นาคราชบิดาของนางก็คิดจะหาคู่ครองให้แก่ว่าที่พระชายาของเขาเสียแล้ว แต่มีหรือที่นาคราชหนุ่มผู้เป็นกษัตริย์แห่งนทีปุระเช่นเขาจะยอมง่ายๆ
...และถึงนางจะจดจำเขาไม่ได้ เขาก็จะทวงความจำนั้นให้เอง !


(ตัวอย่างในเล่ม)


"ขอพี่ดูหน่อยได้หรือไม่ว่ามันทำให้เจ้าเจ็บช้ำตรงที่ใดบ้าง" วิษธรทำท่าจะจับผ้าที่คลุมอยู่ นางรีบยึดเอาไว้แน่นทันที
"ข้ามิได้บอบช้ำที่ใด ท่านพี่วางใจเถิดเจ้าค่ะ"
"ขอพี่ดูให้แน่ใจก่อน ไม่เช่นนั้นพี่ก็ไม่สบายใจ"
แม้นางจะบอกเขาแล้วแต่นาคราชหนุ่มก็ยังยื้อผืนผ้านั้นจนในที่สุดมันก็หลุดออกจากตัวนาง ชาลินียกมือขึ้นบังบัวคู่งามเอาไว้แต่ด้วยความอวบอิ่ม จึงมีบางส่วนที่เผยออกมา
แววตาของวิษธรแข็งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นริ้วรอยแดงจากผ้าแถบที่ถูกพญายักษ์กระชากออก มือหนายกสัมผัสลูบไล้คล้ายอยากจะเสกให้มันหายไป
"มันช่างกักขฬะนัก!"
เขาเอ่ยออกมาด้วยความโกรธแล้วรั้งตัวนางเข้ามาโอบกอด มือหนาลูบแผ่นหลังเนียนขาวอย่างเบามือ
"พี่จะลบริ้วรอยเหล่านี้ให้เจ้าเอง"
กล่าวจบนาคาหนุ่มก็ก้มลงบดจูบกลีบปากนุ่มอย่างอ่อนโยน ชาลินีไม่อาจจะยกมือผลักเขาออกได้เพราะมัวแต่ปิดบังทรวงอกของตน