คนโปรดคุณอา

ครืด ครืด ครืด

เสียงเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ข้างกายผู้เป็นพ่อ เป็นอีกครั้งที่บุณยานุชหลุดจากภวังค์ความคิดของตน ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอนั้นวางปืนกระบอกนี้ลง

‘แกร็ก!’ กระบอกปืนดังตกลงจากมือ ดวงตาสั่นไหวมองมือที่สั่นเทาของตนเอง เครื่องมือสื่อสารเครื่องเดิมยังคงสั่นไหวบนพื้นกระเบื้องงาม

“...” บุณยานุชคุมสติของตัวเอง เอื้อมมือกดรับโทรศัพท์อย่างใจเย็น เธอไม่รู้ว่าใครโทรมาตอนนี้ เธอเพียงแค่ต้องกดรับมันแล้วบอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้ใครคนนั้นช่วยเหลือเธอ
“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ รออาอยู่ตรงนั้น” น้ำเสียงดุดันของใครคนหนึ่งตวาดดังลั่น เธอไม่รู้ว่าเขารู้เหตุการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่หรือไม่ คำเรียกแทนตนอย่างคุ้นเคยทำให้บุณยานุชต้องกลับไปมองรายชื่อที่โทรมาเมื่อครู่

“อาชัช”