ภาพตะวัน

“ภาพตะวัน” นริศครางออกมาอย่างยินดี เขากอดรัดร่างบางไว้อย่างหวงแหน
“ฉันเป็นห่วงเธอมาก ฉันเจ็บและทรมานเหลือเกินที่เป็น ต้นเหตุให้เธอต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้” เขาพึมพำ อย่างสำ นึกที่เป็นต้นเหตุแห่งความยุ่งยากในเวลานี้
“ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้ เธออย่ากลัวนะ”
ร่างบางนั้นยังสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น ความรู้สึกของนริศเหมือนถูกผลักไปจนสุดขอบของความรู้สึก เขาไม่อาจต้านแรงรักเก็บกัก อัดแน่นอยู่ภายใน เขาลูบไล้ใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนก้มลงจูบซับน้ำตาบนใบหน้านั้นอย่างอ่อนโยน
“ฉันรักเธอ ได้ยินไหมภาพตะวัน” ร่างบางของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรงด้วยสัมผัสอันอ่อนโยนและโหยหานั้น และก่อนที่เรียวปากอุ่นนั้นจะทาบทับบนเรียวปากของเธอ ภาพตะวันก็ผลักเขาอย่างแรง แล้วเธอก็กรีดเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด
“คุณเป็นพี่ชายฉันนะ!” ภาพตะวันสะอื้นไห้เหมือนคนสิ้นหวัง มองเขาอย่างหวาดระแวงภายใต้ความมืดมัวนั้น