มั่นฤทัย

“แล้วหล่อนเล่า ดีใจแย่รึไม่”
“เจ้าคะ?”
“ก็ฉันกินแต่น้ำพริกปลาย่างของหล่อนจนพุงกางเช่นไรเล่า” เขาตอบหล่อนเสียงนุ่ม ดูออกว่าหล่อนเป็นคนทำน้ำพริกโดยที่ไม่ต้องมีใครบอก แล้วเสริมอีกนิดเพื่อให้หล่อนเข้าใจกระจ่างขึ้นว่า “คราแรกนั้นฉันคิดว่าฉันอยากกินแกงปลาจริงๆ แต่พอเอาเข้าจริง พอฉันได้เห็นหน้าหล่อน ฉันก็นึกอยากกินน้ำพริกของหล่อนมากกว่า”
“แล้วแกงปลา...”
“หล่อนก็ช่วยกินแกงนั่นแทนฉันหน่อยปะไร คนทำเขาจักได้ไม่เสียน้ำใจ” ในที่สุดพ่อเกลียวก็ยอมแตะแกงปลาของแม่สาวทรงโตหลานตาเพิ่มจนได้ เขาตักมันลงบนจานข้าวตนฝั่งหนึ่ง ตะล่อมข้าวเป็นคำเล็กๆ ผสมกับเนื้อปลาขาวๆ น่ากิน “เอ้า ฉันป้อน”
แม่กิ่งตาโตหน้าตาตื่น ตั้งแต่โตพอรู้ความก็กินสำรับเองมาตลอด ไม่เคยให้ผู้ใดมานั่งป้อนเป็นเด็ก
“มาซี้”
เจ้าหล่อนอึกอัก ออกอาการไม่อยากกระเถิบตัวเข้าไปตามคำสั่ง แต่ด้วยความที่เป็นบ่าวมีหรือจะกล้าขัดใจนาย สุดท้ายก็บิดพลิ้วไปไม่ได้ ค่อยๆ หมอบคลานเข้าไปอย่างเหนียมอาย เผยอปากอ้ารับ แลสะดุ้งน้อยๆ เมื่อนิ้วนั้นสัมผัสที่ริมฝีปากตน โดยหารู้ว่าคนป้อนแทบจะดิ้นตายกับภาพตรงหน้า
...มันน่านักแม่กิ่ง น่านัก


**นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ ทั้งสิ้นนะคะ ทุกฉาก ทุกสถานที่ ชื่อตัวคร เป็นการสมมุติขึ้นมาทั้งนั้นค่ะ
**รบกวนกดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อด้วยนะคะ
**ซื้อผ่าน Web , Android , หรือช่องทางอื่น ๆ จะได้ราคาประหยัดกว่าซื้อผ่าน Apple ค่ะ