ทาสรักของแพทย์หมื่นพิษ

ตนจะมาตายในที่เช่นนี้ไม่ได้ เขาได้คิดในใจ ทะลุมิติเข้าศพมาทั้งที ทำไมไม่เข้าศพของพวกคนเก่งกาจหรือขุนนางรวยๆ ทำไมถึงได้มาอยู่ในโลกวิปริตอันใดก็ไม่รู้แถมในมือยังมีสมบัติที่เสี่ยงต่อการถูกปล้นชิงทรัพย์อีกทอดหนึ่งกันเนี่ย หลิงสุ่ยวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตแต่จนใจที่ขาเล็กลีบจากการขาดสารอาหารทำให้เขาไม่สามารถวิ่งได้เต็มที่นัก ไม่นานตนก็ถูกงูพ่นพิษชาใส่จนร่างกายล้มลงกับพื้น รากบัวพิษพิสุทธิ์กลิ้งหลุนๆ ตกไปยังหน้าเท้าบุรุษสวมชุดขาวผู้หนึ่ง
มีคน!
“ชะ ช่วยด้วย” เขาเอ่ยออกไปเสียงแหบพร่า สองมือพยายามยื้อยุดรองเท้าอีกฝ่ายเผื่อหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือบ้าง “รากบัว... ข้า ข้ายกให้ท่าน”
ดวงตาของหลิงสุ่ยเลือนรางจากพิษชา เขาเพียงแค่เห็นชายผู้นั้นหยิบรากบัวด้วยท่าทางสง่างามแล้วพูดขึ้นมาเสียงเบา “ข้าจะรับเจ้าเอาไว้เป็นของเล่นก็ได้ ไหนๆ ก็รับบรรณาการมาแล้ว”
“...” หูของเขาได้ยินผิดไปหรือไม่? อะไรคือของเล่น อะไรคือรับบรรณาการ