พยศรักเมียเสน่หา (หนังสือเสียง)

หญิงสาวยังมึนงงไปจุมพิตแผดเผาแทบจะทำให้วิญญาณของเธอเผาไหม้ได้ จนไม่ทันนึกว่าชายหนุ่มผละออกห่างชั่วครู่เพื่ออะไร กระทั่งเขาตามลงมานอนแนบชิด
แต่ถึงจะเริ่มรับรู้ขึ้นมาในตอนนี้ สติก็ยังกระจัดพลัดพรายเกินกว่าจะคิดได้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น
สัมผัสของชายหนุ่ม จูบของเขา ที่กลับมาเริ่มอีกครั้งทำให้สติยิ่งลอยไกล แทบไม่รับรู้เสื้อผ้าบนตัวถูกถอดออกไปตอนไหน มาสะดุ้งนิดๆเมื่อตุ่มไตเล็กบนเนินคู่ครัดเคร่งถูกครอบด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว
ร่างอรชรแอ่นผวา เมื่อริมฝีปากงามได้รูปงามอย่างชายคลายขบเม้มเปลี่ยนมาใช้ลิ้นสากตวัดเลียเร็วราวลูกแมวหิวโหยกำลังตวัดเลียนมในชามอ่าง
ลำคอระหงแอ่นโค้งราวคันศรที่ถูกโน้มด้วยมือชำนาญ เมื่อกระบวนการสร้างความหฤหรรษ์ไม่ได้หยุดแค่นั้น
“มะ...ไม่” เสียงเกือบจะฟังเป็นครางมาในรูปปฏิเสธ แต่ปลายขาเรียวกลับขยับแยกจากกันราวกลไกที่ทำงานโดยอัตโนมัติเมื่อร่างแกร่งขยับเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆทิ้งรอยเปียกๆจากปลายลิ้นลากยาวไว้เป็นทาง
ดวงตาเข้มคมทวีความคุกรุ่นด้วยเพลิงปรารถนาที่กำลังแผดเผา ขณะมองมือตัวเองคลี่กลีบบุปผาชุ่มฉ่ำ
เกินกว่าจะอดใจไหวเขาลดใบหน้าลงคลึงเคล้า จมูกโด่งซุกไซ้ ปลายลิ้นตวัดดูดดื่มรสหวานหอมอย่างซ่านใจ
จังหวะตอดตุบจากช่องทางกระชับคับแคบบีบรัดปลายลิ้นที่เขาลองหยั่งวัดความลึกจังหวะถี่ๆ ทำให้การควบคุมตัวที่พยายามและตั้งใจจะก้าวไปอย่างช้าแตกเป็นเสี่ยง
“พี่ขอโทษ...”
เสียงกระซิบพร่าหอบดังชิดริมหู ใบหน้าคร้ามเข้มราวกับเทพนักรบยามอยู่ในศึกสงครามซบกับซอกคอเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอกระซิบตอบ
“พี่ควรใจเย็นให้มากกว่านี้”
เขาบอกมา ดวงตาที่ดูเป็นสีน้ำตาลจัดยิ่งขึ้น เริ่มหรี่ปรือเมื่อช่องทางของเธอเริ่มออกอาการเป็นปฏิปักษ์สลับกับการรับเสี้ยวส่วนสำคัญของเขา
“งะ...งั้นหรือคะ”
เสียงถามกลับแทบฟังเป็นกระซิบสั่นพลิ้วเมื่อชายหนุ่มเริ่มไหวกายเบาๆ
“ใช่...” เขาตอบ
เธอไม่รู้ว่าใช่อะไร หรืออะไรที่ใช่ เพราะร่างกำยำกำลังทำให้ม่านตาของเธอพร่าพราย ด้วยการเคลื่อนกายเป็นจังหวะแรงขึ้น
เขาได้ยินเสียงเล็กๆจากกลีบปากที่ดูอวบอิ่มหลังผ่านการดูดดึงมาอย่างหนักเผยอจากกัน
“อย่าหยุดนะ อย่าหยุด”
เขาก้มลงจูบปากอิ่มขณะร่างกายท่อนล่างยังเสาะส่ายเป็นจังหวะหนักหน่วง
“ไม่หยุด...พี่จะไม่หยุด!”