ผีในโรงพยาบาล

การส่องกล้องในวันนั้น จึงต้องให้หมอหนุ่มหรือหมอจบใหม่ ๒ คน ช่วยกันจับขาผมคนละข้างยกขึ้น สูงระดับไหล่ของหมอ เพื่อให้หมอผู้หญิงถอดสายสวนปัสสาวะของผมออก ก่อนจะสอดใส่กล้องมองภาพ ที่เป็นทั้งไฟฉายและกล้องถ่ายภาพโทรทัศน์ขนาดจิ๋ว เลนส์กล้องมีขนาดโตกว่าหัวไม้ขีดไฟเล็กน้อยเข้าไป ซึ่งผมมีอาการเจ็บเสียวในท่อปัสสาวะ แต่พอทนได้ ด้วยใจที่ตั้งมั่นและตั้งรับก่อนจะมาว่า
“จะสู้กับการรักษาให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะเจ็บปวดหรือเสี่ยงตายปานใด แล้วก็ได้ผล เมื่อภาพภายในกระเพาะปัสสาวะของผม ปรากฏขึ้นในจอแบนขนาดประมาณ 40 คูณ 60 ซม.
หมอผู้หญิงมีตัวชี้ภายในกล้อง ชี้และอธิบายให้หมอหนุ่ม ๒ คนและผมคนป่วยฟังว่า จุดไหน ตรงไหนคืออะไรตอนหนึ่งท่านพูดว่า
“ต่อมลูกหมากไม่ได้โต ในกระเพาะปัสสาวะก็ไม่เห็นมีอะไร จะมีก็แต่ม่านขาว ๆ คล้ายหมอกควัน จะผ่าตัดก็ไม่รู้จะตัดตรงไหน ก้อนนิ่วก็ไม่มี ไม่รู้จะเอาอะไรออก....”
เอาอีกละซี – ผมนึกในใจ โรคกรรมเล่นงานผมเข้าอีกแล้ว แถมยังเป็นการท้าทายฝีมือของหมอสมัยใหม่ ท้ายสุดหมอถอดสายกล้องออก ซึ่งหมายความว่า สายสวนปัสสาวะของผมก็ถูกถอดออกไปตั้งแต่ตอนนั้น และหมอสั่งผมว่า “เมื่อลุงกลับไปที่ห้อง ให้ดื่มน้ำมาก ๆ เพื่อดูว่าปัสสาวะจะออกมาหรือไม่”
นั่นหมายความว่า การรักษาโรคฉี่ไม่ออกของผม ได้จบสิ้นลงแล้ว ผมพ้นโทษและเป็นอิสระจากการผูกล่ามแล้ว และพรุ่งนี้ผมจะได้กลับบ้าน เพื่อไปอยู่กับลูกกับหลาน...