บ่วงเสน่หาภรรยาไร้รัก

คำโปรย
เมื่อความรักที่เธอคาดหวังมันกลายเป็นเพียงความฝันอันเลื่อนลอย ความจริงอันแสนเจ็บปวด มันทำให้เธอตัดสินใจเดินออกไปจากชีวิตผู้ชายเลวๆ อย่างเขา เพื่อรักษาหนึ่งชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในครรภ์ของเธอ เมื่อเธอจากไปแล้วเขาจึงรู้ว่าเธอสำคัญกับเขาแค่ไหน เขาจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้เธอกลับมาเคียงข้างเขา ในเมื่อความผิดของเขามันยากเกินกว่าการอภัย...
***********************************************
“นี่เธอเป็นอะไร” เสียงของกานต์เต็มไปด้วยความตกใจ
“ท้องค่ะ” เธอตอบโดยไม่หันมามองที่เขาเลยสักนิด เหมือนดังว่าจิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว
“เธอไม่ได้กินยาคุมเหรอ” กานต์ตัวชาไปทั่วทั้งร่าง เขาจะปล่อยให้เธอท้องได้ยังไง เลือดผู้ดีของเขาไม่มีทางไปปนกับเลือดต่ำๆ ของเธออย่างแน่นอน
“ก็กินค่ะ แต่ก็ท้อง” เพียงตะวันยังตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอคิดว่าอีกไม่นานเขาคงจะระเบิดอารมณ์ใส่เธอ
“เธอพูดอย่างนี้ได้ไง เธอจำไม่ได้เหรอว่าฉันบอกว่าเธอจะท้องไม่ได้” เสียงของชายหนุ่มตะคอกไปที่ร่างบางที่นั่งนิ่งราวกับทองไม่รู้ร้อน
“ตะวันทราบดีค่ะว่าตะวันท้องไม่ได้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะคะ ในเมื่อตอนนี้เขามาเกิดแล้ว” เพียงตะวันเอ่ยออกมาด้วยความเศร้า เธอรักเขามาก แต่เธอก็รักหนึ่งชีวิตทิ่อยู่ในครรภ์เธอเช่นกัน สัญชาตญาณความเป็นแม่ ทำให้เธอเลือกที่จะแข็งข้อกับเขา เพื่อที่จะปกป้องลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์
“พรุ่งนี้ไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจซะ ถ้าท้องก็ไปเอาออก เพราะฉันไม่ต้องการให้เด็กคนนี้ลืมตาขึ้นมาเป็นตราบาปให้ฉัน” กานต์เอ่ยอย่างไร้หัวใจ เขาเลือกหน้าตาของตัวเอง ทั้งที่ต่อให้มารดาเขาทราบว่าเพียงตะวันท้อง มารดาของเขาก็คงไม่ว่าอะไร แต่เป็นเขาต่างหากล่ะที่รู้สึกอับอายที่มาสมสู่กับลูกคนใช้ในบ้าน
“คุณพูดเหมือนเขาไม่ใช่ลูกคุณเลยนะ คุณกับฉันไม่ใช่เหรอที่ทำให้เขาเกิดมา” ทันทีที่ได้ยินเขาสั่งให้เธอเอาลูกออก สัญชาตญาณของความเป็นแม่ก็ทำให้หญิงสาวเถียงเขาออกไปทันที
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ เลือดที่ผสมกับเลือดต่ำๆ ของคนอย่างเธอ ฉันไม่นับว่าเป็นลูกหรอก” กานต์เอ่ยออกไปอย่างไร้ความรู้สึก