รอยมลทินลวง

เพราะความเมาทำให้ ปราณต์ เผลอมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับผู้หญิงคนหนึ่งโดยที่เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอคือใคร
“ฉันขอให้เธอเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นไว้เป็นความลับ อย่าให้ลูกชายของฉันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เธอกับแม่ออกจากบ้าน”
“ปิ่นสัญญาค่ะ ขอแค่คุณหญิงเมตตาปิ่นกับแม่เถอะนะคะ”
ปิ่นฤทัยไม่อาจเรียกร้องอะไรได้กับสิ่งที่สูญเสียเพียงเพราะเธอเป็นแค่เด็กรับใช้ในบ้าน ไม่คู่ควรกับผู้ชายเพียบพร้อมอย่างปราณต์
หกปีเต็มที่ความลับถูกปกปิดเอาไว้ ปิ่นฤทัยเฝ้าเลี้ยงดูลูกชายด้วยความรักและความอบอุ่น เท่าที่แม่คนหนึ่งจะมอบให้ลูกได้ ถึงแม้ว่าน้องปันจะเกิดจากความรักของเธอแค่ฝ่ายเดียว
“ฉันไปอยู่เมืองนอกแค่ห้าปี ไม่คิดว่าเธอจะมีลูกโตขนาดนี้ แถมยังน่ารัก ช่างพูดช่างจา คนเป็นพ่อคงภูมิใจน่าดู”
“พ่อของน้องปันตายไปนานแล้วค่ะ” เปลือกตาบางประกอบด้วยแพขนตางอนหลุบมองพื้น ซุกซ่อนร่องรอยน้ำตาเอาไว้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยตายไปจากใจได้เลย…เขาคือพ่อของลูก…คือผู้ชายที่เธอรัก
“เลี้ยงลูกคนเดียวคงเหนื่อยมากสินะ”