อุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง

เพื่อพิชิตใจแม่ทัพหนุ่มที่หมายปอง นางผู้เป็นองค์หญิงถึงกับปลอมตัวเข้าไปเป็นทหารเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเขา แต่เหตุการณ์มันไม่ง่ายขนาดนั้นเพราะเขาเข้าใจว่านางเป็นบุรุษ แล้วนางจะเกี้ยวเขาสำเร็จได้อย่างไร

“พระจันทร์สวยนะขอรับ ท่านชอบชมจันทร์หรือไม่”
มู่หรงเซียวหนานชะงักเท้า เงยหน้าขึ้นมองดวงเดือนสีเหลืองนวลที่มีหมู่ดาวรายล้อมก่อนจะตอบ “เวลานอนไม่หลับ ข้าชอบออกมาเดินข้างนอก จึงได้เห็นพระจันทร์อยู่บ่อย ๆ”
“แล้วท่านชอบหรือไม่ล่ะขอรับ” หยางจูถามย้ำเพื่อเอาคำตอบ
ทั้งสองยืนอยู่ข้างกัน จากตอนแรกที่จับจ้องอยู่กับความผุดผ่องของดวงจันทร์ สายตากลับหันมาสบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นครั้งแรกที่มู่หรงเซียวหนานได้มองคนข้างกายอย่างใกล้ชิด ใต้แสงสีเงินยวง และเผลอไผลคิดไปว่าหยางหยางช่างงามอย่างประหลาด ดวงหน้าไม่ต่างจากดวงจันทราแม้แต่นิด ออกจะงามกว่าเสียด้วยซ้ำ
“อะแฮ่ม!” เขากระแอมเรียกสติให้ตัวเองที่คิดอะไรเหลวไหลได้ถึงเพียงนั้น เจ้าเด็กหนุ่มท่าทางกระโดกกระเดกแบบนี้จะไปงดงามอ่อนช้อยได้อย่างไร มู่หรงเซียวหนานดุด่าตัวเองอยู่ในใจ แล้วเริ่มออกเดินเร็วขึ้น
“ท่านยังไม่ได้ตอบคำถาม” หยางจูรีบก้าวเร็ว ๆ ให้ทันเขา
“ก็คงจะชอบสักวันหนึ่ง” มู่หรงเซียวหนานตอบตัดรำคาญ
“แต่ข้าชอบนะขอรับ”
“เจ้าจะอยู่ดูก่อนหรืออย่างไร ข้าจะได้ไปโรงครัวคนเดียว”
“ไปขอรับ เอาไว้วันไหนว่างจากหน้าที่ข้าค่อยมานั่งดูคนเดียวก็ได้”
“ดูแล้วได้อะไรขึ้นมา” ถามอย่างไม่เห็นเป็นสำคัญ
“ข้ารู้สึกว่าความสงบของดวงจันทร์สามารถสงบจิตสงบใจของข้าได้ดี ทำให้ข้าลุ่มลึกขึ้น และนั่นเป็นช่วงเวลาเดียวที่ข้าได้อยู่กับตนเอง”
นางกับลู่อิงชอบแอบออกมาเดินเลาะริมรั้วด้วยกัน แต่มักจะโดนทหารยามจับได้ และขอให้กลับตำหนักเป็นประจำ ก่อนนางจะขอพี่ชายมาที่นี่ นางชอบเดินไปเรื่อย ๆ และคิดถึงท่านแม่ทัพผู้นี้ ในภาพฝันของนาง เขาก็แทบไม่ต่างจากตัวตนที่เป็นอยู่เท่าใดนัก เพียงแต่นางได้เห็นรอยยิ้มของเขามากขึ้นเมื่อได้เดินเคียงข้างเช่นนี้
“ลุ่มลึกรึ” เซียวหนานทวนคำ คิดว่าหยางหยางคงจะได้รับการศึกษามาดีพอสมควร จึงมีคำให้เลือกใช้อย่างมากมาย
“ขอรับ” นางพยักหน้ารับ
“เช่นนั้นเวลาว่างข้าจะออกมายืนชมจันทร์บ้างก็แล้วกัน” ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดโพล่งออกไปเช่นนี้
“แต่มันจะไม่เป็นอันตรายกับท่านใช่หรือไม่ เพราะการออกมายืนตกเป็นเป้าของศัตรูคงไม่ดีนัก”
“เหตุใดเจ้าจึงคิดว่าข้าอาจจะตายได้ทุกเมื่อ”
เพราะฮ่องเต้และองค์ชายรัชยาทซึ่งเป็นครอบครัวของข้า ก็อาจจะตายได้ทุกเมื่อ นางนึกจะตอบออกไปแบบนั้น ตลอดทั้งชีวิตนางมีความกังวลว่าพวกเขาจะถูกลอบทำร้าย แล้วจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของศัตรูหรือหนอนบ่อนไส้
“ผู้เป็นใหญ่เป็นโต ย่อมมีศัตรูพอกพูนขึ้นราวกับภูเขา” นางเลี่ยงตอบอย่างเป็นกลาง
“นอกจากเป็นเด็กรับใช้ แล้วยังจะเป็นทหารยามเสียด้วย”
มู่หรงเซียวหนานนึกสนุกกับการต่อปากต่อคำ
“ข้าอยากให้ท่านมีชีวิตอยู่ เพื่อจะคุ้มกะลาหัวตัวข้าน้อยต่างหากเล่า” ความจริงนางอยากบอกว่านางอยากให้เขามีชีวิตอยู่เพื่อที่จะมาเป็นสามีนางต่างหาก
“ฮ่า ๆ ๆ เจ้านี่มันเหลือเกินจริง ๆ” ชายหนุ่มหัวเราะร่า เสียงดังไปทั้งบริเวณ คราวนี้อดไม่ได้ที่จะเคาะหัวน้อย ๆ ไปหนึ่งที
“โอ๊ย ข้าพูดอะไรผิด” นางลูบหัวตัวเองป้อย ๆ
“ไม่ผิด” เขาตอบเพียงแค่นั้น มุมปากยังโค้งขึ้นเพราะรอยยิ้ม
“ฮึ” นางพ่นลมออกจมูก “ข้าจะทำชามาให้ ท่านรออยู่นี่นะขอรับ”
“ข้าไปด้วยดีกว่า เกิดมีใครแอบมาเล่นงานเจ้าจะทำเช่นไร หรืออาจจะมีผีสางนางไม้สิงอยู่ในที่นี้ เจ้าไม่กลัวหรือ”
“ท่านอย่ากล่าวเช่นนั้น” นางเขย่งตัวเอามือตะครุบปากเขา มู่หรงเซียวหนานที่คลายการระแวดระวังตัวนิ่งอึ้งไป เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป หยางจูก็รีบกระโดดถอยกลับมายืนที่เดิม ใบหน้าแดงเถือกจนต้องก้มหน้าซ่อนเอาไว้ พลางกล่าวขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลองโหลดตัวอย่างมาอ่านดูก่อนนะคะ ไรต์ทำเนื้อหาตัวอย่างให้อ่านจุก ๆ กันไปเลยค่ะ