สามีของฉันเป็นซาตาน

เด็กเรียนทุนผู้มากด้วยความเฉลียวฉลาด ในวันที่ฝนตกเป็นวันเดียวกับการมาของ โคร์เทล ซาตานผู้ร้ายกาจ กะอีแค่ยืนหลบฝนอยู่ป้ายรถเมล์จู่ๆฉันก็ตกเป็นภรรยาของเขาซะงั้น!
.................
มหาวิทยาลัยชื่อดังระดับประเทศ 



  มหาวิทยาลัยชื่อดังระดับประเทศ นักศึกษาจากทั่วทุกมุมต่าง อยากเข้ามาที่รั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่ทว่าก็ต้องผิดหวังกลับบ้านไปหลายต่อหลายคน เหตุด้วยที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ เป็นมหาลัยที่ขึ้นชื่อของเหล่าคนรวยและมหาเศรษฐี คนธรรมดาทั่วไปจะเข้ามาได้นั้น ก็ระดับความสามารถและไอคิวต้องลิบลับ และหนึ่งในผู้เฉลียวฉลาดนั้นก็คือ ฟาเรน 

"นี่...ยัยเด็กทุน เดี๋ยวพักเที่ยงเอารายงานมาให้ฉันลอกด้วยนะ" 

"......." 

เพื่อนร่วมห้องผู้ขึ้นชื่อเรื่องของความร่ำรวยยืนเท้าเอวสั่งการเธอ สายตากลมโตที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นมองทะลุแว่นตาหนา จดจ้องมองหญิงสาวผู้ดีด้วยแววตาดูถูกดูแคลน ทำเอาหล่อนถึงกับปรี๊ดแตกใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากฟาเรนจนหัวโยก  

"กล้าดีอย่างไงมามองหน้าฉันด้วยสายตาแบบนี้ยะ!" 

หล่อนพูดเสียงดัง ทำเอาผู้คนที่นั่งพักผ่อนหย่อนใจบริเวณนั้นต่างมองมาที่ร่างของหญิงสาวทั้งสอง 

"อยากได้นัก....ก็เอาเงินมาสิ" 

เธอยกมือกระดิกนิ้วเรียกหาธนบัตรน้อยใหญ่ 

"เหอะ! ก็คิดว่าเรื่องอะไร" 

หล่อรีบควักเงินจากกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมใส่มือเธอราวยี่สิบใบ 

"เอาไป แล้วอย่าลืมรายงาน" 

"อือ" 

คุยธุรกิจเสร็จสับ หล่อนเดินสะบัดก้นหนี ทิ้งไว้เพียงฟาเรน สาวน้อยสี่ตานับเงินก้อนในมือ 

"สองหมื่นสี่ อือถือว่าโอเค" 

สำหรับคนอื่นๆ ที่อยากเข้ามาคงอยากจะได้เพื่อนรวย หรือสังคมแวดล้อมที่ดี แต่สำหรับฟาเรนแล้ว เธอต้องการทำธุรกิจแค่เท่านั้น เพราะฐานะทางบ้านที่อยู่ระดับกลางๆ พ่อแม่แยกทาง ทิ้งเธอให้อยู่บ้านเพียงลำพังตั้งแต่มัธยมต้น เมื่อถึงสิ้นเดือนก็เพียงแค่โยนเศษเงินจากครอบครัวใหม่ของตนให้เธอก็เท่านั้น เธอจึงต้องทำตัวเองให้แข็งแกร่ง เพื่อใช้ชีวิตรอดไปในแต่ละวัน 

"ฟาเรนคนสวย วันนี้ไปกินข้าวกับพี่ไหมครับ" 

"พี่บอส" 

บอส รุ่นพี่ปี 3 ลูกชายบริษัทขนส่งเอกชนรายใหญ่ของประเทศ เป็นรุ่นพี่ที่น่ารักคนหนึ่ง มักจะคอยเข้ามาหาเธอเป็นประจำ ที่เห็นบ้างก็พาไปทานข้าวเที่ยง บ้างก็ซื้อขนมมาฝาก จนเพื่อนบอสถึงกับเอ่ยปากแซวทั้งคู่อยู่บ่อยครั้ง 

"นั่งทำอะไรอยู่เนี่ย" 

"ทำธุรกิจแหละพี่" 

"ฮ่าๆ กำลังไปได้ดีเลยละสิมีเงินเก็บเยอะแล้วใช่ไหมล่ะ" 

"อือ นิดหน่อยแหละพอดีฟามีความฝัน อยากจะเก็บเงินไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ เพราะถึงอยู่ที่นี่ไปมันก็บั่นทอนจิตใจเปล่าๆ" 

"อื้ม พี่เข้าใจเรานะแต่จะทิ้งพี่ไปจริงหรือเนี่ย" 

บอสทำแววตาเศร้า ก่อนมุมปากกระจับเล็กจะเผยรอยยิ้มขึ้น 

"ทำไมละ ถ้าฟาไปพี่บอสก็จะตามไปงั้นหรอ" 

"ได้ไหมล่ะ พี่ตามเราไปได้ไหม" 

"อึก!" 

แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นมองตรงไปที่ร่างเล็ก เธอเป็นคนน่ารักมากๆ คนหนึ่งแต่เพราะไม่แต่งตัว ไม่แต่งหน้าและไม่ทำตัวหวือหวา ทำให้เธอดูเป็นเด็กเนิร์ดตั้งใจเรียนเพียงเท่านั้น 

ดวงตากลมโตแวววับ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากกระจับอวบอิ่มสีชมพู ปลายคางเรียวยาวเข้ารูปหน้า รูปร่างเล็กน่ารัก ผมสีคาราเมลขับสีผิวให้ดูกระจ่างใส ใบหน้าเรียบไร้สิวกวนใจ เพียงแค่เธอถอดแว่นและแต่งเติมสีบนใบหน้าเล็กน้อย เธอก็สวยระดับนางแบบแล้ว 

"ฮ่าๆ ทำไมเงียบไปละ" 

"อะ...เออเปล่าค่ะ" 

ทำไมพี่บอสชอบพูดให้ใจเราเต้นแรงแบบนี้ ทั้งยังชอบมองหน้าด้วยสายตาแบบนั้นอีก รู้ไหมว่าเรากำลังตกหลุมรักพี่เขาจนขึ้นจากหลุมไม่ไหวแล้ว! 

"ฮ่าๆ สรุปว่าไงไปกินข้าวกับพี่ไหม" 

"อือ พี่เลี้ยงนะ" 

"มันก็แน่อยู่แล้ว มาเดี๋ยวพี่ช่วยถือกระเป๋า" 

ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษเขารีบแย่งกระเป๋าผ้าสะพายข้างของเธอขึ้นไหล่กว้าง ทั้งยังเดินเคียงข้างเธอ ทำเอาหัวใจของสาววัยใสเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ 

"ดูสิ ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่บอสจะคุยกับมันได้" 

"หึ จริงแหละสารร่างดูไม่ได้เลยอะ" 

"..........." 

ระหว่างที่เดินผ่านต่างก็มีเสียงซุบซิบนินทาจากหญิงสาวไม่ขาดปากเข้ามาที่หูของเธอ แต่ถึงแบบนั้นเธอก็เลือกที่จะนิ่งเงียบและไม่ตอบโต้คนอื่นแม้แต่น้อย

ขืนมีเรื่องธุรกิจที่กำลังจะไปได้ดีของเราต้องจบเห่แน่ๆ ใจเย็นเข้าไว้ฟาเรน 


........