ดาวประจำเมือง

‘ดาว มโนนุกุล’ เป็นแผ่นป้ายชื่อพื้นดำ ตัวอักษรขาวติดอกด้านขวาบอกชื่อไว้ชัดเจน หลายคนประหลาดใจที่ผู้หญิงสาวยุคนี้มีชื่อเพียงคำพยางค์เดียว ยิ่งใครได้มาเห็นหุ่นของดาวเข้าแล้วก็อยากจะตั้งชื่อให้ยาวสักประโยคเพื่อให้ชื่อช่วยบรรยายความงาม

เธอวางนิ้วอันเรียวงามของมือซ้ายอยู่บนแป้นตัวเลขของเครื่องคำนวณ มือขวาถือดินสอแดงนิ้วของเธอรัวลงบนแป้นตัวเลขเหมือนนักเปียโนมือเอก สายตาอันคมกริบของเธอว่องไวเฉียบขาดในการตรวจตราตัวเลขและความถูกต้อง ในวันสิ้นเดือนเธอเกือบจะไม่มีเวลายิ้มเลย ตัวเลข เงินเป็นแสนเป็นล้านมันบีบรอยยิ้มไว้ตลอดเวลา บางครั้งเธอคิดว่าเจ้าธนบัตรใบละห้าร้อย ใบละร้อยลงมาถึงเหรียญบาทนี่มันเป็นศัตรูตัวสำคัญของเธอ มีหลายคนเย้ายั่วเธอว่า ดาวโชคดีเหลือเกินนอกจากสวยแล้วยังเกิดมาอยู่กับกองเงินกองทอง มันเป็นคำยั่วเย้าที่เจ็บแสบพอดูเพราะการอยู่บนกองเงินหลวงนี่มันไม่สนุกเลย เสี่ยงต่อการเปลืองตัวอยู่ทุกนาที นิ้วที่กดลงบนแป้นตัวเลขหรือกรีดลงบนรางลูกคิด ถ้าวันใดมันเกิดทรยศ เหมือนบางคนที่ทรยศต่อหน้าที่ คดโกงเงินของแผ่นดิน มันก็กลายเป็นกองทุกข์เงินที่ผ่านมือไปเป็นล้านๆ นั้นเหมือนเศษกระดาษที่หาค่ามิได้

‘เงินอย่างเดียวไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเสมอไปหรอกนะลูก มันยังมีอย่างอื่นอีกเป็นปัจจัยประกอบกัน จงมองเงินของคนอื่นเหมือนก้อนอิฐก้อนดิน’ พ่อของดาวเตือนเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนเธอจะเดินทางมารับงานในตำแหน่งเกี่ยวกับเงินหลวง