รักเราได้ไหมถ้าหัวใจไม่เพี้ยน

“นั่นแฟนกูนะพิมพาย” คีรินตะคอกใส่ฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
“แต่กูชอบว่ะคีรินกูขอแล้วกันนะ คนกันเองทั้งนั้นอย่าทำเป็นขี้งกไปหน่อยเลย”
ฉันไม่เคยชอบไอ้คีรินบ้านั่นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะมันชอบมาตามตื้อตามวุ่นวายตอแยอยู่ทุกวันซะจนน่ารำคาญ แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ค่อยจะตามตื้อแล้วฉันสักเท่าไหร่แล้วล่ะมันหันไปสนใจแฟนสาวสวยคนนั้นของมันแทนแล้ว แต่แฟนมันแต่ละคนก็แจ่มๆกันทุกคนเลยเห็นแล้วอยากจะเอามาเป็นของตัวเองซะให้หมด
“พิมพายทำไมมึงชอบมาแย่งสาวๆของกูจังว่ะ มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่กูชักจะเริ่มโมโหแล้วนะถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เลิกยุ่งกับเด็กกูซะนี่กูไม่ได้ขู่นะกูแค่เตือน”
“กูไม่เลิก!!!!ได้ยินชัดใหมว่ากูไม่เลิก”
“แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือนก็แล้วกันนะพิมพาย”
“ทำไมมึงจะทำอะไรกูเหรอไอ้บ้าคีรินอย่างมึงจะมีปัญญาทำอะไรกูได้ขนาดสาวๆของมึง มึงยังรักษาเอาไว้ไม่ได้เลยสักคน”
ฉันมองหน้าคีรินอย่างท้าทายพร้อมยกไหล่ใส่คีรินไปหนึ่งทีอย่างกวนบาทา
“ได้!!!ถ้ามึงอยากได้นักก็เอาไปเลยกูยกให้ถือซะว่าทำบุญทำทานกับคนยากไร้ แต่จำใส่สมองอันน้อยนิดของมึงไว้เลยนะว่ากูจะเอามึงเป็นเมียกูแทนสาวๆที่มึงแย่งของกูไปคอยดู”