ขยับอีกนิด...ให้ใจได้ใกล้กัน

"สมมุติโลกนี้เหลือเราอยู่เพียงแค่สองคน
อยากรู้จริงๆ ว่าคนอย่างฉันจะมีสิทธิไหม"

....................................................................................................................................................


"ไม่มีตา"
"คะ? เออ ขอโทษนะคะพอดีนับไม่ทันมอง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ"
คนตัวเล็กรีบเอ่ยขอโทษเพราะดูจากน้ำเสียงที่ไม่พอใจกับน่าตาดุๆนั้นแล้วเขาคงแทบอยากจะหักคอเธออยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วส่งยิ้มหวานเป็นการขอโทษไปให้แต่กลับได้แค่ความเย็นชากลับมา เห็นแบบนั้นคนตัวเล็กได้แต่ถอยหลังอีกก้าว ทั้งที่ใจมันกลับรู้สึกดีมันลิงโลดจนอยากจะซบอกกว้างนั้นอีกสักพักแต่ถ้าทำแบบนั้นเขาคงคิดว่าเธออ่อยเขาเป็นแน่คิดอะไรก็ไม่รู้
ปารัณ มองคนที่เดินชนตัวเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาโดนเป็นประจำกับผู้หญิงที่ทำทีท่าเดินชนแล้วเข้ามีตีสนิทกับเธอคนนี้ก็คงเป็นแบบนั้น เขาจำได้ว่าเธอคือผู้หญิงที่นั่งอยู่อีกโต๊ะที่เพื่อนกระซิบบอกว่าเธอเอาแต่มองเขา ส่วนเขาเองก็ทำเพียงแค่ปรายตามองเธอไปเท่านั้นไม่ได้สนใจอะไร ปารัณแอบสำรวจคนตรงหน้าเล็กน้อยจากการแต่งตัวแล้วเธอก็เข้าข่ายผู้หญิงพวกนั้น ปารัณเบี่ยงตัวหลบคนตรงหน้าเดินออกไปทางหลังร้านเพื่อไปสูบบุหรี่
"ดะ เดี๋ยวค่ะ" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เท้าที่กำลังเดินไปหยุดชะงักแต่เขาไม่ได้หันกลับไปมองเพราะรู้ว่าผู้คนนั้นจะพูดว่าอะไร ไม่ขอไลน์ก็ขอไอจีหรือไม่งั้นก็ขอไปต่อกับเขา
"เอ่อคือว่า ถ้าไม่เป็นการรบกวน นับขอไอจีพี่หน่อยได้ไหมคะ"
ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอพูดออกไปแบบนั้นคงเพราะความรู้สึกข้างในที่มันบอกว่าเธอชอบเขาเข้าแล้วอยากรู้จักกับเขามากกว่านี้ถ้าเขาไม่รังเกียจ เธอนะก็ขอแค่รู้จักกันก็ยังดีเป็นคนรู้จัก เป็นพี่เป็นน้องอะไรก็ได้แล้วแต่เขาอยากให้เธอรู้จักเขามากแค่ไหน
"แล้วทำไมต้องให้ รู้จักกันเหรอ?" เย็นชาจังเลย คนตัวเล็กได้แต่เม่นริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงรู้สึกหน้าชาแปลกๆ
" คือ คือนับอยากรู้จักพี่นะคะ"