แก้วนาคี

ความรัก ศรัทธา นาคินี
ก่อนสิ้นใจ กษมานาคินีตั้งจิตอธิษฐานมอบแก้วนาคีถวายเป็นพุทธบูชา
นางมาเกิดในภพใหม่ในร่างของ แม้นวาด หญิงสาวที่พลันต้องมีเหตุให้พบเจอกับเรื่องราวประหลาดที่เกี่ยวกับน้ำและพญานาค แต่เธอก็รอดพ้นอันตรายมาได้ทุกครั้ง โดยได้รับการช่วยเหลือจาก รชตะ
ชายหนุ่มปริศนาที่เข้ามาในชีวิตหญิงสาวนับตั้งแต่เหตุเรือล่มกลางแม่น้ำโขง
หญิงสาวหมายไขความลับของตำนานงูใหญ่ที่จู่ๆ ก็เข้ามาเกี่ยวพันในชีวิตเธอ
พร้อมกับตามหาร่องรอยความทรงจำที่ปรากฎแจ่มชัดมากขึ้นยามได้อยู่ใกล้กับรชตะ
เธอสงสัยในตัวเขา
และเคลือบแคลงในภพชาติเก่าก่อนของเธอ
ศัตรูที่มุ่งหวังผลด้วยความโลภโมโทสันต์ หมายจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ
ฉกฉวยเอาแก้วนาคีมาไว้ในครอบครอง และรชตะก็มีหน้าที่ปกป้องเธอ
และแก้วนาคีดวงนั้น
จนกว่าเธอจะหมดวาระในภพปัจจุบัน
และกลับสู่ใต้บาดาลไปพร้อมกับเขาอีกครั้ง.....

“ถ้ำเหรอ...ถ้ำที่ไหน ฉันจำได้ว่าเรือล่มกลางแม่น้ำ แล้วฉันก็จมน้ำ...นายช่วยฉันไว้เหรอ” หินในมือหล่นลงกับพื้น แล้วยกมือขึ้นมาจับเนื้อตัว เสื้อผ้าเธอยังมีรอยชื้น แทนที่จะเปียกโชก หรือชายคนนั้นจะถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของเธอออกไปแล้ว
คิดเท่านั้นสองแก้มก็แดงปลั่งและร้อนวูบวาบขึ้นมา เดินถลาเข้าไปใกล้กองไฟตรงหน้าจนมองเห็นใบหน้าคร้ามคมของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ได้ถนัดตา
ดวงตาสีดำสนิท สะท้อนแสงไฟสีส้มจัดคมวับ เงยขึ้นมองหน้าสบตากับเธอ
ความรู้สึกครู่แรกเหมือนถูกสะกดให้หยุดนิ่ง ครู่ต่อมากลับรู้สึกซาบซึ้งผูกพันแสนประหลาดและหาที่มาไม่ได้ ก่อนที่สติจะกลับคืนมาเมื่อไม้ในกองไฟลั่นเปรี๊ยะขึ้นอีกครั้ง
“ใช่ ถูกต้องแล้วหละ ผมเป็นคนช่วยคุณไว้เอง” ใบหน้าหล่อคมก้มต่ำลงมองกองไฟ ระบายลมหายใจยาวยืดแล้วเอนหลังลงพิงกับก้อนหินใหญ่ด้านหลัง ยืดแขนยืดขาเหยียดยาวแก้อาการเมื่อยล้าแล้วพริบตาหลับลงอย่างไม่คิดจะสนใจคนที่ยืนเป็นเดือดเป็นร้อนอยู่ตรงหน้า เขาช่วยเธอไว้อีท่าไหนกัน เธอจมลงไปกลางแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวแรงขนาดนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่หากจะพาเธอกลับขึ้นฝั่ง
“แล้วคนอื่นๆล่ะ คุณช่วยพวกเขาได้รึเปล่า”
“ไม่รู้สิ คงแล้วแต่บุญแต่กรรมของใครของมัน”
“แน่ะ...พูดอะไรแบบนั้น ฉันถามจริงๆ นะ”
“ผมก็ตอบตามความจริงไม่ใช่เหรอ นึกพิเรนทร์กันดีนัก นั่งเรือไปทั้งที่ฝนตกหนักแล้วน้ำก็ไหลเชี่ยวแรงออกปานนั้น คิดแต่อยากจะทำบุญแต่ไม่คิดจะห่วงชีวิตตัวเองเลย” แม้น้ำเสียงนั้นจะฟังดูคล้ายรำคาญ แต่คำพูดของเขาก็สะท้อนเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวให้ก้มหน้าคิด ความประมาทนั้นแล คือหนทางของความตายตามคำสอนของพระพุทธองค์ไม่มีผิด...
“ฉันต้องออกไปจากที่นี่ ป่านนี้คงมีคนตามหาฉันแล้วแน่” ไม่คิดจะไว้ใจเขาเลยสักนิด ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ก็เหมือนน้ำมันกับกองไฟ เธอไม่มีทางคิดกับเขาเป็นอื่นนอกจากชายแปลกหน้า แต่สำหรับเขาล่ะ..สัญชาติญาณของบุรุษเพศนั้นน่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมด
“คุณนอนซะเถอะ ไว้รุ่งสางค่อยว่ากัน” ตัดบทเพียงเท่านั้นแล้วริมฝีปากหยักหนาได้รูปนั้นก็เงียบไป ร่างกายที่ส่งสัญญาณเมื่อยล้าทำให้แม้นวาดมิอาจฝืนหลังเอาแต่นั่งมองหน้าเขานานเป็นชั่วโมง จนหนังตาเริ่มตกและกลับคืนสู่นิทรารมย์อีกครั้งด้วยความรู้สึกเศร้าสะเทือนตกใจที่ยังคงติดตรึงอยู่ในหัวใจ