เมียป่วนรัก (หนังสือเสียง)

เธอป่วนทุกเรื่อง แม้กระทั่งหัวใจเขา
...
เธอสวย รวย เอาแต่ใจ เรื่องมาก ผิดไม่เป็น และกลัวผีแบบสุดๆ
แต่เขากลับทนเธอได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะกลิ่นตดมหาภัย...
...
“เกล...คุณเป็นอะไร” เผด็จถามคนกำลังนั่งคุดคู้คลุมโปง และเมื่อได้ยินเสียงเผด็จ รมย์มณีขยับตัวลุกขึ้นยืน กระโดดกอดเผด็จเหมือนลูกลิงกอดแม่ลิง ขาสาวทั้งสองข้างรัดเอวใหญ่ ลำแขนโอบรอบลำคอหนา ซุกใบหน้าตรงซอกคอนายหัว แขนกำยำจึงต้องโอบกอดร่างสวยไว้อัตโนมัติ “คุณเป็นอะไร ใครทำอะไรคุณ”
“ฮือ...ผี ผีหลอก” เธอตอบ ยังคงซุกหน้าที่เดิม
“ผีที่ไหน ไม่เห็นมีเลย”
“มีสิอยู่ตรงหน้าต่าง ไม่ได้มีตัวเดียวด้วย มีตั้งสองตัว” คนตอบกอดเขาแน่น
“ไม่มีจริงๆ ผมไม่เห็นผีสักตัว” เขามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นสิ่งที่เธอพบเจอ
“ไหนกันยาบอกว่าไม่มีผีไง ฉันเห็นเต็มสองตาเลยนะ ตั้งสองตัว...ฮือๆ ฉันกลัวผี” พูดไปใจก็สั่นไม่หาย ความกลัวยังไม่ถดถอย แม้ว่ามีเผด็จข้างกาย
“ก็ไม่มีจริงๆ ผมอยู่ที่นี่มายี่สิบกว่าปี ไม่เคยเจอสักตัว” เผด็จย้ำ
“ไม่รู้แหละ ฉันเห็นผีก็แล้วกัน คุณไปปิดหน้าต่าง ปิดผ้าม่านให้ฉันหน่อย ผีจะได้ไม่หลอกฉัน”
“งั้นคุณก็ออกไปจากตัวผมก่อนสิ คุณอยู่ท่านี้ผมจะปิดหน้าต่างได้ไง” ตอนนี้เผด็จเริ่มใจสั่นกับความใกล้ชิดที่แนบแน่นมาก ร่างกายส่วนหน้าเสียดสีกันตลอดเวลา คนกลัวผีอาจไม่คิดอะไรเพราะจิตใจอาบด้วยความกลัว แต่เขานี่สิ ใจเต้นโครมครามก็ว่าได้
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันกอดคุณแบบนี้คุณก็เดินไปได้ แม่ลิงยังเดินได้เลย คุณเป็นคนก็ต้องเดินได้สิ ไปเร็วๆ ไปปิดหน้าต่างปิดผ้าม่าน ฉันกลัวนะ”
เผด็จถึงกับถอนหายใจ เดินไปยังหน้าต่างทั้งที่เธอยังกอดตนอยู่ จะว่าไปเขาไม่ได้ลำบากเลยสักนิดกับการก้าวเดิน แค่เอาลำแขนช้อนบันท้ายเธอไว้แค่นั้น
“เอ้า ปิดเสร็จแล้ว” เผด็จบอกคนขี้กลัว ที่ยังซบหน้าตรงคอตน “ลงไปได้แล้วจะได้นอน พรุ่งนี้ผมจะพาไปดำน้ำ”
“ใครจะกล้านอนห้องนี้ล่ะ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวผีหลอกอีก”
“แล้วคุณให้ผมไปปิดหน้าต่างทำไม...” เขาระงับเสียง เมื่อเสียงหนึ่งดังแทรก
ปู้ด...ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นตลบอบอวล เผด็จถึงกับผงะ เอามือมาปิดจมูกกั้นความเหม็นที่กั้นไม่ได้สักนิด
“คุณตดทำไมเนี่ย เหม็นมาก”
“ก็เวลาฉันกลัวผี ฉันชอบตด...ปู้ด...ปู้ด” ก่อนปล่อยออกมาอีกสองครั้ง “ตดจนกว่าจะหายกลัว แล้วคุณอย่ามาบลูลี่ตดฉันนะ ตดเหม็นเป็นเรื่องปกติ”
โอ๊ย...กูอยากจะบ้า ทำห่าไรก็ผิดไปหมด
“โอเค ไม่เหม็นก็ไม่เหม็น” เขาต้องยอม “คุณนอนได้แล้วนะ ผีไปหมดแล้ว”
“รู้ได้ไงว่ามันไปแล้ว ไม่รู้แหละ ฉันไม่นอนห้องนี้แล้ว ฉันจะไปนอนกับคุณ”
“หา...ไปนอนกับผม นอนได้ไง ไม่ได้”
“คุณต้องรับผิดชอบฉันสิ ผีอยู่ในพื้นที่ของคุณ แทนที่มันจะหลอกคุณกลับมาหลอกฉัน คุณต้องให้ฉันไปนอนด้วย เผื่อผีมาหลอก คุณจะได้ไล่มันไป” รมย์มณีไม่ยอมแพ้ พูดขณะซุกใบหน้าที่เดิม กอดเขาเช่นเดิมด้วย
....
นางเอกสายฮา เจ้าของคำพูดที่ว่า ตดเหม็นเป็นเรื่องปกติ
พระเอกสายเปย์และเอาใจสุดๆ