สยบรักองค์หญิงร้าย

โอ้อวด ฟุ้งเฟ้อ ร้ายกาจ เอาแต่ใจ ไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตา… ข้อเสียของนางร่ายทั้งวันก็ไม่จบ
เมื่อสมรสพระราชทานสร้างปัญหา สามีรองแม่ทัพจอมเจ้าเล่ห์ผู้นี้ไม่ใช่หมูในอวยที่นางชี้มือสั่งได้ง่าย จึงต้องกำราบกันสักหน่อยแล้ว…

“เลิกจ้องได้แล้ว! ข้าจะถอดชุด”
ฉู่หลานจวินรำพึง “ช่างเป็นสตรีที่เขินอายได้อ่อนหวานอะไรเช่นนี้”
“...” นางโยนชุดไปที่ปลายเตียงอย่างขอไปที
“โอ้ ยังเป็นระเบียบเรียบร้อยเช่นสตรีที่ได้รับการอบรมอย่างดีเสียด้วย”
“...” ไป๋ซิงเยี่ยนปรายตามองเขาด้วยสายตาคมกริบ มั่นใจแล้วว่าเขาไม่อยากตายดีเป็นแน่แท้
เขาไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ยังคงกล่าวต่อไปโดยไม่ติดขัด “สายตาเปี่ยมพลังยิ่งนัก ไม่เสียทีที่เป็นถึงองค์หญิงขั้นหนึ่ง ยอดเยี่ยมๆ”