วิวาห์มาร

วิวาห์มาร โดย...บัวริน
อารัมภบท
“ผมไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ”สรภพจ้องมองหล่อนด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ
“คุณ...คุณแกล้งฉัน”ฑุลิกาเต้นเร่าๆ ความอับอายที่เกิดขึ้นทำให้หญิงสาวพาลโกรธเขาอย่างไม่มีเหตุผล
“ผมนี่นะแกล้งคุณ ผมไปแกล้งคุณตรงไหนครับ...คุณต่างหากล่ะ จะให้ท่าผมก็บอกเถอะคุณ”
“บ้า...ฉันไม่ได้ให้ท่าคุณยะ”
“คุณแกล้งลื่นเห็นๆ”
“ตาบ้า! ฉันแกล้งลื่นที่ไหนกัน...”ฑุลิการ้องเถียงหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ “ฉันอาบน้ำของฉันอยู่ดีๆ คุณนั่นแหละแกล้งฉัน”
“ก็คุณเอากระเป๋าผมไปไว้ที่ไหนล่ะครับ”
“ฉันก็เอาไปวางไว้ห้องโน้นนะซิ”
“ไปวางทำไมห้องโน้น...นี่มันห้องผมนะคุณ...ไปหยิบมาไว้ที่นี่เดี๋ยวนี้!”เขาสั่งเสียงเข้มวับ แบบที่ทำให้ฑุลิกาอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว
“ห้องนี้ห้องคุณ! แต่คุณบอกให้ฉันนอนห้องนี้ไม่ใช่หเหรอ”
“ก็ใช่นะซิคุณ”สรภพยักไหล่อย่างไม่เดือดร้อน “แล้วไง...ผมก็พูดถูกแล้วนี่...”
ฑุลิกาเบิกตาโต เมื่อเข้าใจเจตนาของเขาแล้วในที่สุด
“นี่...นี่คุณจะให้ฉันนอนห้องเดี่ยวกับคุณนี่นะ?”

รักด้วยใจ บัวริน