สัญญารวบรัก

...เมื่อก้าวยาวๆ ไปได้สักครู่สารภีก็หันขวับกลับมา หล่อนตกใจจึงรีบออกวิ่ง ขัตติราชที่ไปจวนจะถึงตัวออกวิ่งตามรวบไว้อย่างรวดเร็ว
"อ๊า!!! งู!!!" หล่อนตะโกน จากนั้นก็ทรุดกายล้มลง
พ่อเลี้ยงหนุ่มมองไปรอบกายไม่เห็นงูสักตัว อาจเลื้อยหนีไปแล้ว พอมองกลับมายังสาวอวบเจ้าปัญหา เห็นนั่งกุมขาอยู่ เขาก็ย่อกายลงมอง ไม่เห็นว่าจะมีรอยเขี้ยวตรงไหน
ยิ่งผิวหล่อนขาวก็ยิ่งสังเกตง่าย แต่นี่ไม่มีร่องรอยอะไรเลย มือหนึ่งหล่อนกุมขา มือหนึ่งก็ชี้ต้นเหตุ ขัตติราชเห็นแต่กิ่งไม้หงิกงอที่ดันตัวเหนือพื้น หล่อนอาจมองเป็นงูเขาจึงถอนหายใจโล่งอก
เมื่อมองประเมินระยะทางจากจุดนี้กลับไปยังบ้านพัก เขาคงไม่อาจจะใจดีกับคนที่พยายามท้าทายอำนาจเขาด้วยการหนีได้ จึงหันมาทำหน้าเข้มส่งเสียงคำรามดุๆ สั่ง
"ลุก! ลุกเดี๋ยวนี้!"
"ฉันจะลุกได้ไง! ไม่เห็นเหรอว่าฉันโดนงูกัด ถ้าจะไม่ช่วย ก็ปล่อยให้ฉันตายตรงนี้ไปเลยสิ ตามมาทำไม!!" หล่อนตะคอกใส่ ท่าทางจะขวัญเสีย เพราะแววตามีน้ำคลอหน่วย
"ฉันสั่งให้ลุก อย่ามาสำออยหน่อยเลย งูมันไม่มีพิษ เธอไม่มีตาหรือไง!?"
"นายหาว่าฉันสำออยเหรอ งั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะเน่าตายอยู่ตรงนี้แหละ จะเป็นผีเฝ้าไร่นาย จะทำให้นายไม่มีวันเจริญ จะ... อ๊ะ... จะทำอะไร!?"
ขัตติราชอยากกลับไปที่เตียงจะแย่ และเบื่อหน่ายกับการถกเถียงไม่มีวันจบในเวลาที่เขาควรจะได้พักผ่อน จึงเปลี่ยนใจช้อนอุ้มหล่อนขึ้นมาแล้วพาเดินกลับบ้าน ระยะทางอาจจะไม่น้อย ไม่น้อยพอๆ กับน้ำหนักของหล่อน แต่ถ้าย่นเวลาที่ต้องมีปากเสียงลงแล้วไปเพิ่มในส่วนของเวลานอนได้เขาคิดว่าก็คงจะคุ้มกว่า
"ปล่อยฉันลงนะ!"
"อย่าดิ้นนะสารภี! ฉันอาจจะปล่อยเธอพรวดลงไปตรงนี้ก็ได้เพราะทนน้ำหนักเธอไม่ไหว ช่วยอยู่เฉยๆ นิ่งๆ ไว้จะดีกว่า แล้วถ้าจะเอาให้ชัวร์ว่าจะไม่เจ็บตัวก็กอดคอฉันไว้ดีๆ ด้วย"
สารภีนึกภาพตามก็กลัวจะร่วงเผละลงไปจริงๆ ประเมินตามน้ำหนักตัวแล้วอาจจะบาดเจ็บมากกว่าที่ขาซึ่งอาการทุเลาลงไปแล้วและไม่ได้ชาร้าวเหมือนว่าโดนงูกัดจริงๆ หรือจะเป็นงูไม่มีพิษอย่างที่เขาบอกหล่อนก็ไม่แน่ใจ
เมื่อหล่อนยอมยกแขนขึ้นกอดคอเขาและนอนนิ่งให้อุ้มอย่างเชื่อฟัง ขัตติราชก็ต้องอดทนเดินต่อไปจนถึงห้องนอน พอวางหล่อนลงบนเตียงเขาก็อดจะชื่นชมตัวเองไม่ได้ที่อุ้มหล่อนมาส่งได้ถึงที่ขนาดนี้โดยไม่หยุดพัก!