ช่างเสื้อส่วนตัว

“จะทำอะไร” สาบเสื้อถูกรวบไว้พร้อมขยับกายเล็กน้อยให้ออกห่าง สายตาดุเพชรฆาตมองไปทางชายตรงหน้า
“ชุดท่านเปียก ข้าต้องถอดจะได้ทำแผล หรือท่านไม่อยากทำข้าจะไม่แตะ” เจียนหยางหยุดมอง
ชุนเทียนคายมือ หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
เจียนหยางเห็นเช่นนั้นจึงขยับมือเปิดเสื้อเขาค่อย ๆ ถอดทีละชิ้นจนเห็นแผ่นอกรอยบาดแผลเป็นจาง ๆ บางทีก็ใหญ่ สายตาเลื่อนมองหน้าเห็นอีกฝ่ายมองมาก่อน สองสายตาสบเข้าหากันท่ามกลางเสียงฟ้าร้องฝนตก และแสงไฟสลัวเป็นเจียนหยางที่ต้องหันไปสนใจบาดแผลต่อ
ข้าเป็นอะไรไปทำไมหัวใจเต้นแรงเช่นนี้
ทำแผลอยู่นานสองนานเพราะไม่ได้มีเพียงที่เดียว รอยบาดแผลส่วนใหญ่ดูแล้วคงมาจากคมดาบ
“เจ้าไม่กลัวว่าข้าเป็นคนไม่ดีหรือ”
เจียนหยางเงยมอง “เจ็บแบบนี้ ถ้ามีแรงฆ่า ก็ตามใจท่านเถอะ”