แผนรักของซาตาน (นิยายสั้น อยู่ในซีรี่ย์อ้อมกอดกลางดวงใจ)

หลังจากที่นั่งรอจนฝนหยุด ไวทินก็ก้มมองใบหน้าหวานละไมของเธอ ก่อนจะเขย่าร่างบางเบา ๆ แต่ทว่าเนื้อตัวนุ่มที่หอมกรุ่นกลับร้อนฉ่าราวกับถูกโฉบทาบด้วยเปลวไฟที่ร้อนระอุ จนไอร้อนส่งผ่านมายังร่างของเขา
“ตรีญา..”
เขาเรียกเธอเบา ๆ แต่เธอกลับหลับเงียบ อาการนิ่งเงียบประกอบกับไอร้อนจากร่างบางทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงเธอจับใจ เร็วเท่าความคิด เขารวบร่างขึ้นพาดบ่าแล้วก้าวออกจากกระท่อมกลับมาที่รถช็อปเปอร์คันใหญ่ที่แกล้งทำให้มันดับ
เขาพาเธอกลับมาที่บ้านของเขาพร้อมกับให้คนรีบไปรับหมอมาตรวจดูอาการของเธออย่างรวดเร็ว
“ปลอดภัยแล้ว แต่ให้พักหลายวันหน่อยอย่าเพิ่งเดินจนกว่าจะตัดไหม..ตอนนี้ผมฉีดยาแก้ไข้ให้เธอแล้วนะครับ..”
หมอวัยสี่สิบเศษหันมาหาเขาที่เดินออกมาส่ง
“ขอบคุณมากครับ..”
ไวทินกลับเข้ามาในห้องนอนของเขาที่บัดนี้มีร่างบาง ๆ ของตรีญาภรณ์นอนเงียบอยู่ เขามองดวงหน้าหวานละไมที่อิดโรยจนเห็นได้ชัด พลางผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ
“ไปพักเถอะค่ะคุณไวทิน พี่จะดูเธอให้เองนะคะ..”
เขาหันมามองกรัณฑา พี่สาวของเขา ซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของลุงที่จากไปส่วนกรัณฑา ก็เลี้ยงไวทินมาตั้งแต่เล็กทั้งสองจึงสนิทสนมและผูกพันกันมาก กรัณฑาจะคอยดูแลงานให้เขาเสมอมา รวมทั้งการดูแลตัวเขาเองด้วยมันเป็นหน้าที่ของหล่อนที่ทำด้วยความเต็มใจ ไม่ว่าเขาจะสั่งหรือไหว้วานให้ทำอะไรหล่อนจะทำให้อย่างดี
แม้แต่เรื่องนี้ ที่เขาไหว้วานให้หล่อนแสดงเป็นภรรยาของเขา แต่ขณะนี้ให้ดูแลตรีญากรณ์อย่างดีจนกว่าเธอจะหายเป็นปกติ
“ฝากด้วยนะครับพี่ฑา..”
“ค่ะ..”
เขามองหน้าเธออีกครั้งก่อนจะเดินไปยังอีกห้อง ซึ่งเป็นห้องนอนที่เตรียมไว้สำหรับรับรองแขกที่มาพัก ส่วนกรัณฑาก็คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอแล้วเฝ้าอยู่ตลอดทั้งคืนจวบจนรุ่งเช้า

ตรีญาภรณ์เริ่มรู้สึกตัวแต่กลับรู้สึกปวดที่ฝ่าเท้าอย่างมาก อีกทั้งยังเมื่อยขบไปทั้งร่างจนแทบจะขยับไม่ได้
“คุณคะ..คุณ..”
เธอร้องเรียกหาเขาทั้งที่ยังหลับตานิ่ง ทำให้กรัณฑารีบเดินเข้ามาหาแล้วรวบมือบางของเธอเอาไว้
“เป็นอะไรคะ ต้องการอะไรคะ..”
เสียงนุ่มหวานที่เธอได้ยินทำให้เธอรีบลืมตาขึ้นแทบทันทีแล้วก็ทอดสายตากวาดมองใบหน้าของหญิงสาววัยสี่สิบปีที่สวยสะอาด ใบหน้าอิ่มเอิบแสดงถึงจิตใจที่ดีงาม
“ที่ไหนคะ..”
เธอเอ่ยถามพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบห้องกว้าง
“แล้วเขาหายไปไหน..เขาคนนั้นหายไปไหนคะ..แล้ว..”
เธอมองตัวเองอีกครั้ง
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ที่นี่ ที่ไหนกันคะ..แล้วคุณเป็นใคร..”
เธอมองหน้ากรัณฑาอย่างสำรวจ แต่เจ้าหล่อนกลับยิ้มอย่างนึกเอ็นดู
“อย่ากังวลเลยนะคะ พักผ่อนให้หายเถอะค่ะ ฉันรับรองว่าคุณจะอยู่ที่นี่ได้อย่างปลอดภัย..”
น้ำเสียงนุ่มเย็นเอ่ยออกมาอย่างน่าฟังทำให้ความวิตกกังวลของเธอเริ่มลดน้อยถอยลง
“แล้วเขาล่ะคะ..ผู้ชายตัวใหญ่ผิวสีแทน หน้าเข้ม ตาคมคนนั้นที่เขาอยู่กับฉัน เขาหายไปไหนหรือว่า เขากลับไปหาภรรยาของเขาแล้ว..เขาชื่ออะไรคะ..”
กรัณฑายิ้มเย็น
“คุณไวทินค่ะ เขาเป็นเจ้าของบ้านนี้และสถานที่แห่งนี้ เขาเป็นคนพาคุณกลับมาค่ะ..”
“ไวทิน!..”
เธอกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจและแค้นใจที่ถูกเขาหลอกเอาซึ่ง ๆ หน้า
“เขาชื่อไวทินอย่างนั้นหรือ..”
“ค่ะ..”
“เขาอยู่ไหนฉันต้องการพบเขา..”
เธอหันขวับไปจ้องหน้ากรัณฑาอีกครั้ง
“คงต้องรอตอนเย็นนะคะ ตอนนี้คุณไวทินออกไปที่ไร่แล้วค่ะ..”
“แล้วคุณเป็นใคร เป็นอะไรกับเขา..”
กรัณฑานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
“ฉันเป็นภรรยาของเขาค่ะ..”
ตรีญาภรณ์รู้สึกใจหายเมื่อเธอพิจารณาหญิงสาวแสนสวยที่อยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง เจ้าหล่อนดูอ่อนหวาน อ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมเสียจริง และเขาคงจะรักเจ้าหล่อนมาก ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าหวงแหนของหล่อน เขาต้องรักหล่อนมากจริง ๆ
หากไม่เช่นนั้นเขาคงไม่พร่ำพูดถึงแต่หล่อนผู้เป็นภรรยาของเขาอย่างแน่นอนที่สุด ตรีญาภรณ์ค่อย ๆ เมินหน้ามองไปเสียอีกทางด้วยหัวใจที่สับสนว้าวุ่นอย่างไม่เคยเป็น ความหงุดหงิดแล่นปราดเข้ามาครอบครองหัวใจของเธอแทบทันที

“เขามาหรือยัง..”
“ยังเลยค่ะ สงสัยว่าคงจะค้างในไร่..”
“ให้คนไปตามเขามาพบฉัน..ฉันต้องการพบเขา..”
เธอยื่นคำขาดทำให้กรัณฑาย่นคิ้วเรียวก่อนจะยิ้มเย็น
“คงไม่ได้หรอกค่ะ คุณไวทิน ไม่ชอบให้ใครบังคับ และการที่เขาไม่กลับบ้านคงมีเหตุผล..”
เจ้าหล่อนยิ้มเย็นเมื่อพิศมองเครื่องหน้าที่งดงามของเธออย่างพิจารณา ด้วยภาพลักษณ์ของเธอ ดูนิ่งสงบ หากแต่นัยน์ตากลับคมชัดดูมีพลังและมนต์เสน่ห์ที่หายากอยู่ในตัว
อากัปกิริยาที่ติดจะเอาแต่ใจ เลยดูกระเดียดไปทางเย่อหยิ่งนี่กระมังที่ผูกใจของไวทินจนอยู่หมัด ไม่ยอมตัดใจให้ลืมเธอได้สักทีทั้งที่เคยปวดใจอยู่นานกับข่าวคราวของเธอที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน มันทำให้เขาแทบบ้าไปพักใหญ่
“เขารักคุณมาก ทำไมไม่กลับมาหาคุณ ฉันมีธุระจะพูดกับเขาไม่นาน ขอเวลาสักครู่เดียวเท่านั้นจะหวงอะไรนักหนา..”
กรัณฑายังคงยิ้มพรายทำให้เธอนึกฉุนและอิจฉาหล่อนอย่างไม่ควรเป็น เพราะความน่ารัก เรียบร้อยของผู้หญิงคนนี้จึงมัดใจเขาได้
โบราณว่าว่า ผู้ชายที่แข็งกร้าวมักจะยอมอ่อนให้กับผู้หญิงที่น่าทะนุถนอม อ่อนแออ้อนแอ้น ส่วนผู้ชายที่เย่อหยิ่งจองหองจนติดจะกระด้าง มักจะยอมให้กับผู้หญิงที่เปราะบางและพูดน้อยยิ้มเก่งมีเสน่ห์แบบนี้
ส่วนผู้ชายที่ดูสุภาพ สุขุมจนเหมือนผู้ชายอ่อนแอ มักจะยอมให้กับผู้หญิงเท่ แข็งแรงดูเก่ง คล่องแคล่ว
ตรีญาภรณ์ลอบถอนใจออกมาเบา ๆ
“ฉันต้องกลับกรุงเทพฯแล้วค่ะ ขอพบเขาสักครู่..ฉันมีธุระ..”
“แผลยังไม่หายเลย คุณหมอสั่งไว้ว่าห้ามคุณเดินจนกว่าจะตัดไหม และหลังจากตัดไหมแล้วก็ยังเดินไกล ๆ ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือคุณยังป่วยอยู่เลยนะคะ..”
“แต่ทางบ้านฉันเขาต้องเป็นห่วง..”
“แน่ใจหรือครับว่าเขาจะเป็นห่วง..”
น้ำเสียงที่ดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ดูดีคนนั้นจะปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูทางเข้าห้องทำให้เธอรีบตวัดสายตาไปมองแทบทันที ราวกับว่าหากเธอหันไปมองช้าอีกนิด อาจจะไม่ได้เห็นเขา
ไวทินถอดหมวกส่งให้กรัณฑา พร้อมกับยิ้มให้หล่อนแล้วก้าวตรงเข้าไปหาเธอที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง
“ผมว่าหากคุณหายมาโดยไม่ได้กลับไป อาจจะมีคนพอใจมากกว่า ..แต่ผมว่า มันเป็นข้ออ้างของคุณมากกว่าเพราะความจริงคุณกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่..”
เธอเม้มปากแน่น
“คุณฑาครับ ผมหิวจังเลย ตั้งใจว่าจะไม่กลับแต่ก็ทนคิดถึงคุณไม่ไหว..”
เขาพูดพร้อมกับหันไปรั้งร่างของกรัณฑาเข้ามากอดแล้วฝังริมฝีปากลงยังหน้าผากของหล่อนเบา ๆ ท่ามกลางสายตาของตรีญาภรณ์ที่รู้สึกอึดอัด