คำสาปบัญชารัก...The Love of Aamands

นิยายรักที่ฉีกทุกกรอบของแนวคิดความเป็นนิยายรัก แต่ยังคงอบอวลด้วยความรักอันอบอุ่นของอามันด์ หนุ่มผู้ดีชาวปารีสที่เขามีความรักต่อสาวโลกอนาคตอย่าง ‘อรรวินทร์’ หญิงสาวในโลกอนาคตที่บังเอิญเจอเขาเข้าผ่านอักขระโบราณ
ความรักของหนุ่มในสมัยโกธิค กับติวเตอร์สาวผู้หลงใหลในกลศาสตร์เลขควอนตัมจะเป็นเช่นไร ทุกคำถามอาจอธิบายด้วยวิทยาศาสตร์ แต่นั่นอาจไม่ใช่ทั้งหมด บางครั้งอาจตอบได้ด้วย ‘ความรัก’ ของเขาและเธอ
++

โปรยปราย
ร่างสูงกำยำปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของอรรวินทร์เวลานี้อามันด์ได้ถอดแจ็กเกตยีนส์ออกแล้ว เขาสวมอาภรณ์คล้ายเสื้อกล้ามเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแขนเป็นมัดๆ
อรรวินทร์อดรู้สึกร้อนวูบบริเวณใบหน้าไม่ได้ ทว่าเจ้าของบ้านที่ดีควรดูแลลูกบ้านให้ดีด้วย แม้ว่าจะไม่เคยรู้หัวนอนปลายเท้าของชายหนุ่มเลยก็ตาม
“อามันด์” อรรวินทร์เอ่ยเรียกพลางกวักมือให้ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาในห้องโถงใหญ่
“โฮ่ง” เลอนัวร์เห่าเสียงดังและกระโจนหลุดจากมือข้างเดียวของอรรวินทร์ไปอย่างรวดเร็ว
“เลอนัวร์” อรริวนทร์ร้องเรียก
อากัปกิริยาของหญิงสาวบ่งบอกให้ชายหนุ่มรู้ว่า เจ้าตูบของหล่อนกำลังจะหลุดหายไป
อามันด์รีบอุ้มเจ้าตูบที่กำลังจะกระโดดหนีอีกครั้งขึ้นมา ชายหนุ่มลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
อรรวินทร์ที่เห็นอากัปกิริยาของชายหนุ่มก็อดเบาใจไม่ได้ ดวงหน้าหวานของอรรวินทร์แต้มระบายรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวมีเพียงขนุนเท่านั้นที่เห็นว่ายามนี้อรรวินทร์แย้มรอยยิ้มอย่างมีความสุข
กลิ่นหอมอ่อนจางของชาดึงดูดความสนใจอามันด์ได้ไม่น้อย เวลานี้อรรวินทร์เรียกอามันด์มานั่งคุยด้วยอย่างอารมณ์ดี
“ชอบเลอนัวร์เหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามเป็นสำเนียงภาษาอังกฤษพลางส่งรอยยิ้มให้กับอามันด์
“ผมชอบเจ้าของมากกว่ามั้ง” อามันด์เอ่ยกับหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมา
“คุณหมายถึงอะไร” อรรวินทร์อดถามด้วยใบหน้าแดงก่ำไม่ได้...หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวกับน้ำคำของชายหนุ่ม
“เจ้าของเลี้ยงดี” อามันด์ตอบสำเนียงภาษาอังกฤษอย่างหน้าตาย ใบหน้าของอามันด์สงบนิ่ง ทว่ามีเพียงแววตาของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่เปล่งประกาย
+++
“คุณไม่ค่อยมีเพื่อนเหรอ” อรรวินทร์เอ่ยถามเขา
“ผมไม่ค่อยมี” ชายหนุ่มเอ่บตอบหญิงสาวพลางก้มหน้าลง
“ช่างเถอะ” อรรวินทร์กล่าว
อรรวินทร์ทำแผลให้อามันด์เสร็จแล้ว หญิงสาวยิ้มอย่างพอใจในผลงานชิ้นโบว์แดงของเธอ
“เรียบร้อยแล้ว” อรรวินทร์เอ่ยขึ้นแล้วสะกิดเรียกอามันด์ให้ดูผลงานทำแผลสำเร็จแล้วของเธอ
“ขอบคุณครับ” อามันด์เอ่ยกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
แววตาของเขาทอประกายอย่างอ่อนละมุน ชายหนุ่มตัดสินใจถามบางอย่างกับหญิงสาว
“คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม” อามันด์ถาม
“ฉันไม่เชื่อ…ฉันว่ามันไม่มีจริง” อรรวินทร์เอ่ยอย่างพยายามข่มอารมณ์ตนเองไม่ให้รู้สึกดีไปมากกว่านี้
“งั้นเหรอ” อามันด์กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“แต่ฉันเชื่อเรื่องของโชคชะตานะ” อรรวินทร์เอ่ยอีกครั้ง หญิงสาวหันใบหน้างามมาหาเขา
“ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่วิเศษ” อรรวินทร์กล่าว
“ที่คนสองคนมาเจอกันอย่างบังเอิญ” หญิงสาวเอ่ยต่อด้วยแววตาเป็นประกาย
“ผมก็คิดเช่นนั้น” อามันด์กล่าวขึ้นแล้วสบสายตาจริงจังกับหญิงสาว
“แต่ความจริงแล้ว…ผมชอบคุณ” อามันด์เอ่ยขึ้นในความเงียบงัน