บ่วงสวาท เล่ห์อสูร (นิยายสั้น อยู่ในซีรี่ย์ชุด ที่สุดในดวงใจ)

เธอพยายามตั้งสติและสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเมื่อหยุดยืนมองทางด้านหลังของเขาอยู่ชั่วครู่ จนกระทั่งเขาค่อย ๆ หันมาแล้วมองหน้าเธอนิ่ง แววตาที่คมกล้าทอดมองมาหาเธอ ดวงหน้าที่หล่อสะอาดยังคมขรึมจัดเหมือนเช่นเดิม
“สามีของเธอ เขาไม่ได้อยู่ด้วยหรอกหรือ..”
เธอยกมือขึ้นกอดอก พร้อมกับเมินหน้ามองไปเสียอีกทาง
“เขาจะมาเมื่อเขาอยากมาหรือไม่ก็มาเพราะคิดถึงฉันจนทนไม่ได้..”
อากัปกิริยาที่เคยอ่อนโยน น้ำเสียงที่เคยนุ่มหูของเธอ มันแข็งกระด้างจนเขารู้สึกใจหาย ท่าทางที่ดูเย็นชาเฉยเมย มันเหมือนคมมีดที่เชือดเฉือนหัวใจของเขาให้เจ็บแสบ
“กี่วัน หรือกี่สัปดาห์ หรือกี่เดือน กว่าเขาจะมาหาเธอ..”
เธอตวัดสายตากลับมามองหน้าเขา
“ทำไมล่ะคะ..”
เขาก้าวเข้ามาหาเธอ
“เขาคงรักและไว้ใจเธอมากสินะ ถึงปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังแบบนี้ โดยไม่หวาดระแวง..”
“ทำไมต้องระแวงด้วยล่ะคะ..ในเมื่อเขารักฉันเขาต้องเชื่อใจฉัน..”
เขายิ้มน้อย ๆ ไม่เห็นไรฟัน
“จะเชื่อได้หรือ บางทีระหว่างที่สามีของเธอไม่อยู่ เธออาจจะแอบซุกซ่อนหนุ่ม ๆ มาคอยบำรุงบำเรออารมณ์อยู่ก็อาจเป็นได้..”
เธอจ้องหน้าเขาด้วยแววตาที่ร้าวราน
“ฉันไม่เหมือนคุณ สำหรับฉัน ขอเพียงแค่มีใครสักคน เท่านั้นก็พอเพียงแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ผู้หญิงเปลืองเหมือนเปลี่ยนซับในอย่างคุณหรอก..”
เขาก้าวเข้ามาใกล้เธออีกนิด
“เธอกำลังจะบอกฉันว่า เธอไม่มีใครเลยนอกจากสามีของเธอเพียงคนเดียวอย่างนั้นหรือ..”
เขาหัวเราะเบา ๆ
“ใครจะเชื่อ..ในเมื่อฉันรู้ดีว่าเธอง่ายดายขนาดไหน..”
เธอเม้มปากแน่นเมื่อมองสบตาของเขา
“ผลไม้กับเครื่องดื่มร้อน ๆ เจ้า..”
คำฟองยกถาดเครื่องดื่มกับผลไม้มาเสิร์ฟ เหมือนมาขัดจังหวะการปะทุของอารมณ์ที่กำลังจะระเบิดออกมาของเธออยู่พอดี
“แม่เลี้ยงน้อยเจ้า ต้องการอะไรเพิ่มก็บอกนะเจ้า..คำฟองจะอยู่ด้านนอก..”
เมื่อคำฟองคล้อยหลังไป เธอก็หันหลังให้เขาเตรียมจะเดินหนีกลับขึ้นข้างบน แต่เขากลับรวบข้อมือบางของเธอเอาไว้แน่น พร้อมกับรั้งร่างบางที่หอมละมุนเข้ามาใกล้ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหาแล้วมองดวงหน้าหวานใกล้ ๆ
“เธอลืมแล้วหรือ ว่าเธอเป็นของฉัน..แก้วกัลยา..”
เธอยิ้มน้อย ๆ เมื่อมองสบตาคมกล้าของเขา
“คุณกล้าพูดคำนี้ออกมาอีกหรือคะ ในเมื่อขณะนี้คุณมีภรรยาอยู่โทนโท่..หรือว่าคุณจะเถียงว่าไม่ใช่ภรรยา แล้วเป็นอะไรล่ะคะ..”
เธอยิ้มหวานเหมือนจะแกล้งยั่ว
“ขนมขบเคี้ยวของคุณหรือคะ แต่เธอคงไม่คิดกับคุณแบบนั้น เพราะฉันเห็นเธอทุ่มสุดตัวในการเอาอกเอาใจคุณแม่ของคุณ เหตุผลเพียงเพื่อต้องการจะฉุดคุณเอาไว้กับอกของเธอ..”
เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะสะบัดข้อมือแล้วถอยห่างออกมาจากร่างของเขา
“เพิ่งรู้ว่ายังไม่หย่านม..”
เขาก้าวมาขวางหน้าแล้วจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกอารมณ์
“ใช่ ฉันยังไม่หย่านม ก็เลยต้องเปลี่ยนนมบ่อย ๆ แต่กลับไม่มีนมยี่ห้อไหนถูกใจฉันเท่ายี่ห้อที่ฉันเคยได้ดื่มกลางสนามหญ้าริมสระน้ำในสวนหลังบ้าน นมยี่ห้อนั้น นอกจากดื่มง่ายแล้ว..ยังมีราคาถูกอีกด้วย..”
หัวใจของเธอไหวสะท้าน เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขาที่ค่อย ๆ คลี่ออกน้อย ๆ จนกลายเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม ทำให้เครื่องหน้าที่คมขรึมดูกระจ่างและอ่อนเยาว์ลงอย่างน่ามอง
“ฉันใช้ผู้หญิงเปลือง เพราะเสียใจที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้..แต่ขอให้รู้ไว้ว่า ทุกลมหายใจของฉัน มีแต่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น แก้วกัลยา..”
เธอขบฟันแน่น
“อย่างนั้นหรือคะ..หึ..คุณนี่แปลกนะคะ..”
“ยังไง..”
เธอยิ้มเย็น
“กับข้าวที่บูดแล้ว จะเอามาอุ่นให้มันเกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา เสียเวลา เสียไฟ แล้วยังต้องมานั่งล้างภาชนะอีก..ติดใจอะไรนักหนาคะกับของที่คุณโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี ไม่เห็นคุณค่า แล้วเวลานี้จะมาเก็บมันขึ้นมาเพื่ออะไร..ในเมื่อคุณมีอาหารที่ดีปรุงสุกใหม่ทานทุกมื้อ..”
“เธอเป็นของฉันนะแก้วกัลยา ขอให้จำไว้ ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง จะประชดฉันยังไง เธอก็คือสมบัติของฉัน..”
เขามองหน้าเธอนิ่ง
“ไม่ว่าเธอจะผ่านผู้ชายมาสักกี่ร้อยคน ฉันไม่สน แต่เมื่อเธออยู่ตรงนี้ เวลานี้ ฉันขอให้เธอหยุด หยุดแลกเงินเพื่อการดำรงชีวิต เพื่อหน้าตาในสังคมด้วยเรือนร่างของเธอได้แล้ว..ฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง”
เธอเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วดังขึ้นราวกับมีอะไรน่าขบขันเสียนัก
“จะเลี้ยงดูฉันหรือคะ ในฐานะอะไร..นางบำเรอ หรือเมีย ไม่ใช่สิ ฉันเป็นแค่ลูกแก้วที่เปื้อนฝุ่นคุณคงไม่กล้าพอที่จะเอาฉันไปเจียระไนจนกลายเป็นเพชร แค่พลอยหุงก็คงยาก..”
“ใครว่าฉันจะเก็บเธอไปเจียระไน..เธอก็เป็นได้แค่ลูกแก้วเหมือนเดิม..แต่เธอเป็นของฉันแล้ว เธอไม่ควรหนีฉันไปโดยไม่ล่ำลา และไม่ควรมีใครนอกจากฉัน..”
“บ้า..คุณมันบ้า ออกไปจากบ้านของฉันนะ..”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน เพราะเธอเคยอยู่ในบ้านฉันมาสิบกว่าปี ฉันควรมีสิทธิ์ที่จะมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เหมือนกันในฐานะ..เจ้าของเธอ..”