สวาทหวามเกินต้าน

เธอคือสาวน้อยจอมดื้อ แสนพยศ

เธอคือหลานเลี้ยง

คนที่เขาตั้งป้อมใส่แต่แรก ว่าจะอยู่ให้ไกลเธอ

นั่นเพราะใจลึกๆ ของเขามันแอบสั่น...เมื่อเห็นหน้าสวยหวานนั้น

กรกานต์สร้างปมให้เธอเกลียดเขา

สร้างกำแพงกางกั้นระหว่างกันไว้

ยิ่งพยายามไกล

กลับต้องมาใกล้

และพิศวาสที่ก่อเกิด

มันก็เปี่ยมล้นจนเกินต้าน

โปรยปราย

“อาไม่ได้เกลียดเธอ”
เห็นสายตา เห็นสีหน้าแบบนั้น ใจของเขาก็อ่อนยวบ คนใจร้ายของชมพูสิรินเองก็ใจบางยามเห็นแบบนั้น เขาถอนใจเฮือก ก่อนจะทำในสิ่งที่ชมพูสิรินคาดไม่ถึง
เขาดึงเธอไปกอดไว้
หัวใจของสาวน้อยเต้นกระตุกรัวเร็วในอ้อมแขนอุ่นนั่น
กลิ่นกายเฉพาะของเขากำลังห้อมล้อมเธอไว้
เขาเชยคางมนของเธอให้มองหน้าเขาอย่างอ่อนโยน ละมุนละม่อม ตอนเขาทำรุนแรงเธอดิ้นรนต่อต้านได้ แต่ยามเขาทำอ่อนโยนแบบนี้ มันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ทำตัวแข็งอย่างตื่นเต้นตกใจในอ้อมแขนนั้น
“อยู่ด้วยกัน”
“คะ?”
“อยู่ด้วยกันกับอา ตามคำสั่งของพ่อเรา” โทนเสียงของเขานุ่มนวลนัก เขาหลุบตามองริมฝีปากสีเรื่อที่กำลังเผยอของเธออย่างลืมตัว
“นะ ชมพู อยู่ด้วยกันอย่าดื้อนักเลย”
ชมพูสิรินหน้าแดงตัวแดงไปหมด แล้วรีบพยักหน้า ก่อนจะพยายามผลักเขาออก เมื่อเขาเริ่มโน้มหน้าเข้าใกล้ โอ..ปากเกือบจะแตะปากอยู่แล้ว กรกานต์กำลังจะทำอะไร?