ขอบคุณฟ้า... ที่บันดาลให้พบเธอ

‘คิดว่าชอบแหละ น่าจะชอบ’
‘ตั้งแต่ปีที่แล้ว’
‘ชอบแบบที่ไม่ใช่เพื่อน พี่น้องก็ไม่ใช่ แต่แบบ...ที่คนปกติชอบกัน’
‘แล้วกี๋ล่ะ ชอบเหมือนกันมั้ย’

‘ชอบ’
‘ชอบผิงเหมือนเพื่อน’
‘แบบพี่ชายน้องชาย’

‘งั้นก็ไม่เหมือนกันเหรอ’
‘ไม่เป็นไรหรอก’
‘เดี๋ยวผิงก็คงเลิกชอบเอง’

นับจากวันนั้น ผิงค่อยๆ ตีตัวออกหากจากกี๋
ส่วนทางฝั่งกี๋เมื่อเรียนจบก็ตัดสินใจไปใช้ชีวิตคนเดียวในต่างแดน
กลายเป็นเส้นทางที่มุ่งหน้าไปในทิศทางตรงกันข้ามทีละน้อย
แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาที่เติบโตขึ้นได้กลับมาสานต่อในสิ่งที่ค้างคาใจอีกครั้ง
ภายใต้ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ใบเดิม... ที่กี๋เคยพร่ำขอบางอย่างเอาไว้