เพียงสบตาก็คือคำรัก

แม้ภาพที่ผู้คนในบริเวณนั้นเห็นจะเป็นเพียงนักศึกษาสาวที่เดินทะเล่อทะล่าไม่ทันระวังจนไปชนเข้ากับอาจารย์คนดังของภาคฟิสิกส์ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า…อาจารย์กับนักศึกษาคนนั้นแต่งงานกันแล้ว!

_____


“ถ้า…ถ้างั้นก็ไม่มีถุงยางแล้ว แบบนี้…พี่ธาก็อดทนอีกคืนงั้นเหรอคะ”

ธารันต์ได้ยินคำพูดของเธอ แม้จะอยากหัวเราะแต่เขาก็หัวเราะไม่ออกแล้ว

“พี่ไม่เป็นไร…”

“แต่ว่า…นางเคยได้ยินมาว่าถ้าอั้นมาก ๆ มันจะไม่ดีต่อร่างกายนะคะ” เจ้านางไม่พูดเปล่ายังขยับตัวบนหน้าตักของเขา จนธารันต์ต้องจับสะโพกเธอให้อยู่นิ่ง ๆ

“คนดี ลงไปนั่งบนเตียงก่อนนะ เรามานั่งคุยกันดี ๆ เถอะ…”

“แต่นางอยากนั่งตรงนี้!” เจ้านางขึ้นเสียงสูงอย่างเอาแต่ใจ ทั้งสะโพกยังขยับไปมาเพราะกิริยาฮึดฮัดของเธอ

ชายหนุ่มคล้ายหายใจติดขัด ลำคอของเขาแห้งผากมากขึ้นทุกที ธารันต์หลับตาแน่น พยายามสูดลมหายใจ แล้วบอกเธอเสียงแหบพร่า

“คนดี อย่าดื้อเลยนะ…”

“ไม่…อ๊ะ!” เจ้านางทำท่าจะขยับสะโพกหนีมือที่ทำท่าจะอุ้มตัวเธอออกอีกครั้ง หากก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ร้อนผ่าวใต้เนื้อผ้าผืนบางของเธอ…

หญิงสาวกระพริบตาปริบ ๆ …ความจริงแล้วเธอก็ตั้งใจนิดหน่อย แต่พอถึงคราวที่ต้องเผชิญหน้ากับ ‘สิ่งนั้น’ ของเขาขึ้นมาจริง ๆ เธอกลับได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ความก๋ากั่นเมื่อครู่หายสิ้นไปหมดแล้ว

ถึงกระนั้นเจ้านางก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก ทำใจสู้กับสิ่งนั้นที่ดูจะขยายใหญ่ดุนดันสะโพกเธอยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่นว่า

“ความ…ความจริงแล้ว ชะ…ช่วงนี้เป็นช่วงปลอดภัยของนางนะคะ”

ได้ยินคำพูดคล้ายเชิญชวนของเธอ แววตาชายหนุ่มพลันเข้มขึ้นหลายส่วน และยิ่งเมื่อคนบนตักเริ่มใช้นิ้วเล็ก ๆ ของเธอจิ้มหน้าอกเขาไปมา ธารันต์ที่ตัวแข็งเกร็งไปทั้งตัวแล้ว จึงไม่อาจหักห้ามใจได้อีกต่อไป ชายหนุ่มขบกรามแน่น ก่อนจะใช้วงแขนแข็งแรงโอบเอวหญิงสาวจนกระชับ แล้วออกแรงตวัดคนตัวเล็กจนลอยหวือลงไปนอนราบบนเตียงนุ่มด้วยแรงที่ไม่ถือว่าทะนุถนอมนัก...

_____

ขอบคุณสำหรับทุกการสนับสนุนและกำลังใจจากนักอ่านทุกท่านค่ะ
with love, lynn
เจลิณเจนนิน