Mom and Mine ใครฆ่าฉัน

เรื่องราวของแม่ลูกคู่หนึ่งที่คิดหาทางเปิดร้านกาแฟที่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง บรรยากาศที่ดี , มุมถ่ายรูปสวย ๆ ,รสชาติกาแฟชั้นหนึ่ง ทั้งหมดล้วนถูกร้านอื่นทำมาหมดแล้ว วิธีการของทั้งคู่จึงเป็นอะไรที่พิลึกพิลั่นอย่างการใช้ศพของคนตาย สารพัดความสยองเกิดขึ้นที่ร้านกาแฟแห่งนี้ มีผี มีคนตาย มีเสียงกรีดร้อง แต่ที่พีคคือความหักมุมที่คงไม่มีผู้อ่านท่านใดเดาตอนจบได้ (ไม่เชื่อก็ลองอ่านดู!)
.
.
จู่ ๆ ถ้วยจานในครัวก็แตกกระจาย เสียงที่ลอดออกมาผสมปนเปไปกับการทะเลาะกันอย่างรุนแรงของชายและหญิง สารพัดคำด่าทอหยาบคายพรั่งพรูออกมาให้ระคายหู ทนฟังไม่ได้สองนักศึกษาก็เลยต้องผละตัวออกมาจากโต๊ะ ค่อย ๆ ย่อง ค่อย ๆ ชะเง้อแอบชำเลืองฝ่าความมืดเข้าไป
.
"เขาทะเลาะกันเพราะแกรึเปล่า?"
.
"ชู้ววว! จะบ้าเหรอเรื่องแค่นี้เอง ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย ฉันแค่พูดไปตามความจริงตามสิทธิของผู้บริโภค ขอแค่อย่าพลั้งมือฆ่ากันตายก็พอ ฉันไม่อยากซวยไปด้วย"
.
ปากพระร่วงสุด ๆ เพราะท้ายที่สุดแล้วเหตุการณ์ก็ลุกลามบานปลายไปถึงจุดนั้นจนได้ เมื่อจู่ ๆ หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งก็พรวดผ่านม่านมู่ลี่ที่กั้นครัวเข้ามาในโซนของลูกค้า เธอเอามือกุมท้องไว้แน่น เนื้อตัวละเลงไปด้วยเลือด ศีรษะแตกยับ โซซัดโซเซทรุดตัวลงเรื่อย ๆ ก่อนจะตะเกียกตะกายมาทิ้งตัวลงในตำแหน่งที่สองนักศึกษายืนอยู่ พวกเขาตกใจสุดขีด ทั้งยังลนลานจนทำอะไรไม่ถูก
.
"เฮ๊ย! อะไรวะเนี่ยะ!"
.
"ป้า! ป้า! ทำใจดี ๆ ไว้เวรเอ๊ย โทรศัพท์! ๆ เร็วเข้ามึงโทรแจ้งตำรวจหรือกู้ภัยห่าเหวอะไรก็ได้รีบโทรเร็ว! แกจะขาดใจแล้ว!"
.
"ป้า! ทำใจดี ๆ ไว้นะ เฮ้! เฮ้!"
.
ทั้งขย่มทั้งเขย่าสารพัด ทว่าจบประโยคดังกล่าวป้ากลับเลือกที่จะปล่อยมือออกจากแผลตรงหน้าท้อง ทำให้เลือดพุ่งกระเซ็นขึ้นมาเป็นสาย แกร้องโอดโอยดิ้นทุรนทุราย กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งย้อมกระเบื้องปูพื้นให้เป็นสีแดงฉานชวนขนลุก แม้กระนั้นแกก็ยังอุตส่าห์ทิ้งคำเตือนสุดท้ายก่อนจะขาดใจเอาไว้ให้
.
"หนีไป~! หนี~ รีบหนี~! ก่อนมันจะออกมา อั๊กกก! อ่ะ อั๊กกกก!