ผ่อนรัก ผ่อนรบ

“ทำอะไรของคุณ คุณกลาง”
เขาถามเธอเมื่อมายืนค้ำหัวเธอ ขณะเธอกำลังนั่งหยิบมะม่วงจากในถังมาใส่กระป๋องของตัวเอง

“ของฉัน ไอ้ขี้ขโมย” เธอว่าเขา

“ผมไม่ได้ขโมย พูดจาให้มันดีๆหน่อย คุณแม่ของคุณอนุญาตให้ผมเอาไปขายได้เต็ม 1 ถัง
ถ้าไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่า หัดคิดอะไรให้สมกับอายุหน่อย ไม่ใช่เด็กแล้ว” เขาว่าเธอ

“เรื่องอะไรมาว่าฉันสมองเท่าเด็ก ยังกะตัวเองฉลาดตายแล้ว” เธอโต้เขา

“ก็ได้ 4 หลายวิชาอยู่ แล้วคุณล่ะ ไม่ผ่านกี่วิชาเทอมนี้”
เขาว่าเธอกลับ เธอเกลียดนักที่เขาต้องดีกว่าเธอไปเสียทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเรียน
แต่เธอก็ไม่ได้แย่ขนาดสอบไม่ผ่านอย่างที่เขาว่า แค่ไม่ได้ 4 เท่านั้นเอง

“ฉลาดกว่าแล้วไง ก็ไม่พ้นลูก...อยู่ดี”
เธอเริ่มจนปัญญาจะเถียงเขา เลยต้องงัดคำเก่าๆที่รู้เขาไม่ชอบมาว่า เพื่อความสะใจ
พอว่าเขาเสร็จเธอจะรีบหนีเข้าบ้าน เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว

“ลูกอะไร คุณกลาง” เขาถามเธออีกครั้ง เมื่อเธอแกล้งพูดค้างๆเอาไว้

“ลูกอะไรก็ได้ ลูกช้าง ลูกม้า แล้วแต่นายอยากเป็นลูกอะไรล่ะ”
เธอย้อนเขา สายตาเริ่มมองหาทางหนีทีไล่
ประเมินสถานการณ์ถ้าเธอจะวิ่งหนีเข้าบ้าน ก็อาจจะวิ่งทัน

“ปากดีนักน่ะ ตั้งแต่เด็กจนโตอายุ 15 แล้ว ก็ยังแย่เหมือนเดิม”
แล้วเขาก็ย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

เท่านั้นเอง ไม่ต้องรอให้เขาเข้ามาใกล้เธอได้มากไปกว่านี้
รินลดาก็ตะโกนออกไป

“ไอ้ลูกคนขับรถ”

แล้วเธอก็ออกวิ่งเตรียมหนีเข้าบ้านทันที