เมื่อรักตกกลางใจ

‘ฉันรอสมน้ำหน้าเธออยู่’

หัวใจเธอไหววูบเพราะคำพูดแบบนี้อย่างนั้นหรือ ควรชินได้แล้ว หากวันไหนไม่หาเรื่องแกล้งไม่เคยปล่อยให้หล่อนอยู่อย่างสงบสุข วันนี้ก็เช่นกัน
ร่างเล็กหมุนกายสาวเท้าเดินเข้าสำนักงานไป ไม่สนใจว่าผู้ชายปากร้ายเมื่อครู่จะมองตามหล่อนจนลับตาหรือไม่ รู้สึกผิดกับคำพูดพล่อยๆของตนเองบ้างหรือเปล่า
ประตูสำนักงานเปิดออก ศิวะดุนลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้ม ยกมือเท้าสะเอวมองคนที่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ

“จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา!”
กล้วยเงยหน้ามองเขา มือบางปาดน้ำตาออกจากแก้มลวกๆแล้วลุกจากโซฟาตรงไปยังระเบียง ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากพูดคุยด้วยให้เสียความรู้สึกอีกต่อไป
คนโดนน้องโกรธเป็นครั้งแรกย่อมร้อนใจเป็นธรรมดา เพียงแต่คนปากหนักไม่ทำอะไรไปมากกว่าเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาหนึ่งกระป๋องมานั่งจิบอยู่บนโซฟาตัวยาว สายตามองไปยังระเบียงที่มีคนตัวเล็กยืนอยู่