เธอเขา...เรารักกัน

“ คุณครับ...คุณ เขาฝืนใจคุณหรือเปล่าครับ ” ชายหนุ่มตะโกนถามคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“ ช่วย...ช่วยฉันด้วย ” เสียงแผ่วเอ่ยขึ้นเบาราวเสียงกระซิบ และนั่นจึงเป็นคำตอบให้ชายหนุ่มตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปหลังจากนี้
.
.
.
“ แล้วตอนนี้ใบหม่อนรู้เรื่องหรือยังครับ ” ปองภพส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ อย่าบอกเธอนะครับ เธอกำลังดีขึ้นผมไม่อยากให้เธอรู้สึกแตกสลายอีกครั้ง ”
“ เหอะ เสียใจด้วยนะ เพราะฉันได้ยินมันตั้งแต่ต้น ” เสียงแข็งเอ่ยขึ้นจากทางบันไดบ้านพร้อมกับร่างบางที่ยืนน้ำตาตาอาบแก้มอยู่ ดวงตากลมมองผู้เป็นพ่อด้วยความผิดหวัง
“ ถ้าหม่อนไม่มาได้ยิน หม่อนก็คงไม่มีทางรู้ว่าตัวเองคือกาฝากของบ้าน ” ใบหม่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันตัวเอง น้ำตาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล