ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวสวน

​
“เจ้าพูดอย่างนี้อย่าบอกนะว่าเจ้าก็หมายปองชายผู้นั้นเช่นกัน” เสี่ยวเจียงจ้องหน้าของเป่าเป้ยด้วยสีหน้าแววตาที่ดุดันน่ากลัว

“ข้าเปล่าเสียหน่อย ข้าก็พูดเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้น ว่าแต่เจ้าชอบชายผู้นั้นมากขนาดนี้เจ้ารู้จักชื่อเขาแล้วหรือยัง” เป่าเป้ยหาเรื่องคุยไปเรื่องอื่นเพราะนางกลัวว่าเพื่อนจะจับได้ถึงหัวใจของนางที่ตอนนี้กำลังเต้นแรงเพราะนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มอีกทั้งยังกลัวเพื่อนจับได้ถึงความรู้สึกของนาง

“จริงสิเหตุใดข้าถึงไม่รู้จักชื่อของเขา ไม่ได้แล้วข้าต้องรีบไปถามชื่อเขาเสียตอนนี้ ข้าไปแล้วข้าฝากเจ้าตากผ้าให้ข้าด้วย” เสี่ยวเจียงวิ่งออกไปโดยไม่สนใจเสื้อผ้าของนางแม้แต่น้อย

“เสี่ยวเจียงอย่าทิ้งข้าไว้คนเดียวแล้วข้าจะถือเสื้อผ้าของเจ้าไปได้อย่างไรข้าหนัก ข้าจะทิ้งไว้ตรงนี้นะถ้าเจ้าไปอย่างนั้น” เป่าเป้ยพยายามร้องเรียกให้เสี่ยวเจียงหยุดแต่นางไม่แม้จะหันมามองนางด้วยซ้ำ

“เจ้านี่มันยังไงเสี่ยวเจียงเห็นบุรุษรูปงามดีกว่าเพื่อนของเจ้าอย่างนั้นหรือ” เป่าเป้ยได้แต่ส่ายหัวให้กับนิสัยเพื่อนของนาง

“แม่นางเป่าเป้ยข้าช่วยเจ้าได้นะ” หยางอู่เฌิ๋นที่มาแอบดูเธอเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป7

“ท่านมาแหวกม่านแอบดูหลบผนังแอบฟัง8ข้าอย่างนั้นหรือเหตุใดเจ้าถึงไร้มารยาทอย่างนี้” เป่าเป้ยทำหน้าไม่พอใจใส่เขา

“ข้าเปล่าทำอย่างนั้นข้าเพียงแต่จะมาหาปลาเท่านั้นข้าไม่ได้คิดจะมาแอบดูแอบฟังเจ้า” สิ่งที่หยางอู่เฌิ๋นพูดนั้นเป็นความจริงเขาเพียงแค่เดินผ่านมาเท่านั้นแต่บังเอิญเห็นเป่าเป้ยเขาจึงหาปลาอยู่บริเวรนั้นเท่านั้นเองจนเขาเห็นว่าเสี่ยวเจียงทิ้งนางไว้คนเดียวเขาจึงอยากอาสาเข้าไปช่วยนางเท่านั้น

“ข้าเห็นเจ้าโดนเพื่อนของเจ้าทิ้งไว้คนเดียวข้าอยากช่วยเจ้ายกเสื้อผ้าพวกนั้นไปตากช่วยเจ้า” หยางอูเฌิ๋นที่อยากอยู่ใกล้นางเป็นทุนเดิมจึงหาทางให้ได้พูดได้จาแค่นี้เขาก็สุขใจยิ่งนัก

“ท่านอย่ามายุ่งกับข้าเลย ข้าทำของข้าเองได้” เป้าเป้ยพูดจบนางเดินไปจากตรงนั้น นางไม่อยากใกล้ชิดหยางอู่เฌิ๋นมากนักเพราะนางรู้ว่าเพื่อนของนางหมายปองชายหนุ่มผู้นี้มากเพียงใด นางเกรงว่านางจะไม่สามารถหักห้ามใจของนางไม่ได้ หยางอู่เฌิ๋นเดินตามนางอย่างนั้นไม่ยอมหยุดก่อนจะตะโกนถามเป่าเป้ยถึงเหตุผลที่นางเดินหลีกหนีเขาอย่างนี้

“เหตุใดเจ้าต้องหลบข้าอย่างนี้ เจ้ารังเกียจข้าอย่างนั้นหรือ เจ้าเห็นข้าเป็นคนขายถ่านที่แสนยากจนเจ้าจึงไม่อยากอยู่ใกล้ข้าใช่หรือไม่” หยางอู่เฌิ๋นรับรู้ได้ว่านางพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดจากับเขา หยางอู่เฌิ๋นจึงพยายามหาเรื่องพูดจากับนางให้ได้

“ข้าไม่ได้รังเกียจท่านเพียงแต่ข้าไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกับท่าน” เป่าเป้ยเดินมาถึงบ้านหยางอู่เฌิ๋นก็ยังคงเดินตามนางมาถึงที่บ้านเช่นกัน

“ท่านเลิกเดินตามข้าเสียทีท่านมีอะไรกับข้าก็พูดมาเสียทีข้ามีหลายอย่างที่ต้องทำก่อนที่ท่านพ่อท่านแม่จะกลับมา” เป่าเป้ยเกรงว่าเสี่ยวเจียงเพื่อนของนางจะมาเห็น นางจึงต้องทำให้หยางอู่เฌิ๋นกลับไปให้ได้โดยเร็วที่สุด

“ข้าอยากอยู่ใกล้ ๆ เจ้าเท่านั้นข้าไม่มีเหตุผลใดมากไปกว่านั้น” หยางอู่เฌิ๋นพูดพร้อมกับยื่นดอกไม้งามให้นาง เป่าเป้ยเห็นอยากนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้

“ข้ารับดอกไม้ท่านแล้ว ท่านก็กลับได้แล้วข้าไม่อยากโดนท่านพ่อกับท่านแม่ตำหนิ”

​