เล่ห์รักบ่วงวิวาห์ (หนังสือเสียง)

พักรบรั้งสายชุดนอนของเธอลงจากไหล่กลมกลึง ซุกไซ้ใบหน้ากับความผุดผาดตาและหอมกรุ่น
อมลลภายันบ่าแข็งแรงข้างหนึ่งเอาไว้
“อย่าค่ะ คืนนี้อิงรู้สึกไม่ค่อยสบาย”
“เดี๋ยวก็สบาย พี่จะทำให้หายเอง”
ชายหนุ่มรุกเร้าหนักขึ้น
หล่อนหอบหายใจแรง แทบไม่มีเรี่ยวแรงจะหยุดยั้ง
“อิงเพลียแล้วก็ปวดหัวจริงๆ นะคะพี่รบ”
พักรบคงเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจเสียงทัดทาน ในที่สุดหล่อนเองนั่นแหละที่ใจอ่อน
วันรุ่งขึ้นปรากฏว่าอมลลภาเป็นไข้ตัวร้อนจี๋ เขาต้องให้คนไปตามหมอมาดูอาการและพบว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ หมอฉีดยาให้และสั่งให้พักผ่อนอยู่กับบ้านจนกว่าจะหายดี
อาการที่เข้าใจว่าแพ้ท้องเป็นอันว่าตัดไปได้ เพราะเป็นเพียงอาการของไข้หวัดเท่านั้นเอง
ถึงจะไม่ได้มีท่าทีผิดปกติ เธอก็รู้ว่าชายหนุ่มคงผิดหวังอยู่ลึกๆ ก็ได้แต่แอบน้อยใจ หมองใจ เมื่อคิดว่าเขายังห่วงเรื่องอยากได้ทายาทสิบสกุล ซึ่งแปลว่า ถ้าเธอให้กำเนิดทายาทแก่เขาเมื่อไหร่ ความเอื้ออาทรที่เขามีให้ระยะหลังมานี้ก็คงหมดไป ความหวานชื่นที่ได้รับอยู่ระยะหนึ่ง ก็คงพลอยไม่เหลือเป็นยาใจไปด้วย
“สงสัยปัญหามันอาจจะอยู่ที่พี่ซะแล้วมั้ง “
เสียงทุ้มนุ่มข้างหูทำให้อมลลภารีบดึงตัวกลับจากภวังค์ความคิดหมกมุ่น
“ยังไงคะ?”
“ก็ไม่ยังไง นอกจากว่าพี่ไม่มีน้ำยาทำให้อิงท้องได้”
สีหน้ายิ้มๆ บอกว่าเขาพูดเล่นไปงั้นเอง จริงๆ แล้วยังมั่นใจในพลังความหนุ่มของตัวเองเต็มเปี่ยม
“อิงก็ว่าอย่างนั้น”
เธอแกล้งรับลูกหน้าเฉยทั้งที่ใจเจ็บแปลบอยู่
“ไม่อย่างนั้นป่านนี้ลูกของพี่รบคงออกมาวิ่งยั้วเยี้ยเต็มบ้านไปหมดแล้ว เพราะผู้หญิงที่พี่รบยุ่งด้วยไม่ใช่น้อยๆ เลยไม่ใช่หรือคะ”
ชายหนุ่มแยกเขี้ยวเข้าใส่
“พี่ป้องกันทุกครั้งต่างหากล่ะ เพิ่งจะมีอิงคนแรกนี่แหละที่ได้สัมผัสเนื้อแท้ของพี่”
“อี๋! พูดน่าเกลียด!”
เธอค้อนแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ เพื่อซ่อนความอายที่เกิดขึ้นพร้อมกับความร้อนผ่าวบนผิวแก้ม
ร่างสูงล่ำสันทอดกายลงนอนเคียงข้าง กอดร่างนุ่มไว้จากด้านหลังคนไข้ที่แม้จะเริ่มหายดี แต่ก็ยังต้องพักผ่อนต่อตามคำสั่งหมอ
“ผัวเมียกันไม่ควรจะอายเรื่องอย่างนี้อีกแล้วนะ เปลือยกายอย่างเดียวมันไม่พอ ต้องเปลือยใจด้วย”
“พี่รบ!”
อมลภาทุบแขนที่สอดเข้ามารองรับอยู่ใต้อก ร้อนหน้าไปหมดเหมือนไข้จะสูงขึ้นอีก
ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ สูดกลิ่นเนื้อสาวจากซอกคอเบาๆ
“อย่ากวนอิงสิคะ” หญิงสาวอุทธรณ์ “อิงจะหลับ”
“ก็หลับสิ พี่ไม่ได้ห้ามซะหน่อย”
“พี่รบกอดอิงแน่นอย่างนี้ แล้วยัง...มืออยู่ไม่สุข อิงจะหลับลงได้ยังไง”
“แหม ก็พี่เคยนอนกอดอิงทุกคืน”
“กอดอย่างเดียวทำไมต้องซนด้วย”
อมลลภาพยายามจะดึงมือยุ่มย่ามอยู่แถวอกนุ่มออกไป
“ใครจะอดใจไหว ใกล้ไม้ใกล้มืออย่างนี้”
เสียงกระซิบรัญจวน
“ก็ปล่อยสิคะ โน่นแน่ะค่ะ ไปกอดหมอนข้างโน่น”
“กอดหมอนข้างมันจะเหมือนกอดเมียได้ยังไง”
“ไม่กลัวติดหวัดหรือไงนะ”
“ไม่กลัว”
หญิงสาวถอนใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็นอนเฉยๆ”
“ทำไม พี่ทำแล้วอิงเกิดอารมณ์หรือไงจ๊ะ”
“พี่รบ!” อมลภาร้องเรียกเขาเสียงเขียว “ไม่เอาละ อิงจะไปนอนห้องอื่น”
“โอ๋ พี่ยั่วเล่นหน่อยเดียว ทำงอนไปได้ ก็ได้ๆ หลับซะคนดี พี่จะนอนกอดเฉยๆ ไม่กวนแล้ว”
อมลภาขยับยุกยิกอยู่ในอ้อมแขนรัดรึง เพื่อพลิกตัวกลับมาหาเขา ริมฝีปากซีดๆ มีรอยยิ้มล้อเลียน
“เชื่อฟังอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย”
พักรบคำรามฮึ่มฮั่มอยู่ในลำคอ เหมือนจะตอบโต้ แต่อมลภารีบซุกศีรษะเข้ากับซอกไหล่เขา อย่างบอกให้รู้ว่าไม่ขอรับฟังอะไรอีกแล้ว