痛苦 พานพบเพื่อจบรัก

"เจ้าหนาวมาก ละเมอเรียกหาบิดามารดาของเจ้า ข้าจึง...กอดเจ้าไว้ให้อุ่น หากเป็นการล่วงเกิน ข้าขออภัย"
เขากล่าวอย่างน้อมรับหากนางจะตำหนิ แต่เขามีเจตนาดี เฟยลี่สบตาดวงตาที่รู้สึกผิด แปลกที่นางไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองเขาเลย
"ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่...ท่านทำเช่นนี้จะติดไข้จากข้าเอาได้"
"หากแลกกับการที่เจ้าหาย ข้าก็ยินดีจะเป็นแทน เจ้ายังต้องการให้ข้ากอดอยู่อีกหรือไม่ หากไม่ ข้าจะถอย"
เขายังอยากกอดนาง ร่างนางนุ่มนิ่มหอมกรุ่น จึงยื่นข้อเสนอให้นางตัดสินใจแทน เพราะเขาตัดใจคลายอ้อมแขนไม่ลง อยากสัมผัสเช่นนี้เนิ่นนาน
"หากข้าตอบว่าข้ายังหนาวอยู่"
"เช่นนั้นคิดเสียว่าข้าเป็นบิดาเจ้า"
"ท่านอายุน้อยกว่าบิดาข้ามากโข"
เฟยลี่หลุดขำออกมา ซุนหลงเห็นนางยิ้มและหัวเราะก็ดีใจ
"เช่นนั้น ข้าเป็นพี่ชายเจ้า เรียกข้าว่าท่านพี่สิ"
"ท่านพี่ ใช้กับสามีมิใช่หรือ หากพี่ชายต้องเรียกว่าพี่ใหญ่"
เฟยลี่คัดค้านก่อนจะเผลอสบตากับเขา ซุนหลงสบตานางกลับ เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าหยอกเย้านางไป หากนางเรียกเขาว่าท่านพี่ เขาคงรู้สึกดีไม่น้อย